Doskonały nauczyciel

Noe Leon

 

Ten artykuł omawia 5 etapów, przez które musi przejść nauczyciel, aby zgodnie z Pismem stać się „doskonałym nauczycielem”. Zobaczymy także jaką rolę w rozwoju nauczyciela odgrywa każda z 5 służb (z Efezjan 4:11). 

 

 

Nauczyciel Tymek

W 2 Tymoteusza rozdział 4 Paweł mówi do Tymoteusza:

 

„Głoś Słowo, bądź w pogotowiu w każdy czas, dogodny czy niedogodny, karć, grom, napominaj z wszelką cierpliwością i pouczaniem.” (2 Tymoteusz 4:2)

 

Zwróć uwagę, że powyższy fragment zawiera 5 instrukcji:

1. Głoś słowo
2. Bądź w pogotowiu w czasie dogodnym i niedogodnym
3. Karć
4. Grom
5. Zachęcaj

 

Ta lista kończy się słowami „cierpliwość” i „pouczanie”. Słowo przetłumaczone jako „pouczanie, doktryna” jest greckim słowem didache, które dosłownie znaczy „nauczanie”; takie słowa jak „dydaktyka” pochodzą od tego słowa. Wydaje się więc, że ta powyższa lista jest związana ze służbą nauczania.

 

Oto 11 różnych greckich słów występujących w Nowym Testamencie, które są bezpośrednio związane z „nauczaniem”:

 

Greckie słowo	Znaczenie
didasko	nauczać
didaskalos	nauczyciel
didaktos	nauczania, nakazy, nauka
didache	nauczanie
didaktikos	nadający się do nauczania
didaskalia	nauczanie
heterodidaskaleo	nauczanie o innej naturze
theodidaktos	nauka o Bogu
kalodidaskalos	nauczyciel celowych rzeczy
nomodidaskalos	nauczyciel prawa
pseudodidaskalos	fałszywy, zwodniczy nauczyciel

 

Kiedy poszuka się tych 11 słów w 27 księgach Nowego Testamentu, można odkryć, że pojawiają się w 20 z 27 księg. Oto 20 ksiąg uporządkowanych według „wskaźnika występowania”, co znaczy, że księgi, w których te słowa występują najczęściej są na początku listy (wskaźnik występowania został obliczony jako liczba wersetów w księdze podzielona przez liczbę słów związanych z nauczycielem)…

 

Pozycja	Księga	Liczba wersetów w księdze	Liczba słów związanych z nauczycielem	Wskaźnik występowania
1	2 Jan	13	3	4.3333
2	1 Tymotusz	113	17	6.6471
3	2 Tymoteusz	83	8	10.3750
4	Marek*	666	35	19.0286
5	Kolosan	95	4	23.7500
6	Łukasz	1147	36	31.8611
7	1 Jan	105	3	35.0000
8	Mateusz	1071	29	36.9310
9	Jan**	868	20	43.4000
10	Dzieje Ap.	1007	23	43.7826
11	2 Tesaloniczan	47	1	47.0000
12	Hebrajczyków	303	6	50.5000
13	Efezjan	155	3	51.6667
14	Rzymian	433	8	54.1250
15	1 Koryntian	437	8	54.6250
16	2 Piotr	61	1	61.0000
17	Objawienie	404	5	80.8000
18	1 Tesaloniczan	89	1	89.0000
19	Jakub	108	1	108.0000
20	Galatów	149	1	149.0000
	Suma	7931	215	36.8884

* Z obliczeń wyłączyliśmy fragment z Ewangelii Marka 16:9-20, ponieważ te wersety nie pojawiają się w wielu greckich manuskryptach. Inne manuskrypty kończą się na wersecie 8, ale dodane są 2 zdania, które pojawiają się w pewnych tłumaczeniach Biblii. Sądzimy, że to „nagłe” zakończenie Ewangelii Marka na wersecie 8 stanowi wielkie wyzwanie w wymiarze duchowym, kiedy mu się bliżej przyjrzeć. Jednakże wydaje się, jakby kilku wierzących w dniach pierwszych chrześcijan myślało, że takie zakończenie jest zbyt nagłe jak na ich gust, co sprawiło, że dodali wersety od 9-ego do 20-ego (w sumie 12 wersetów). Byłem zaskoczony widząc, że kiedy usunie się wersety podejrzane, liczba wersetów Ewangelii Marka wynosi „666”. Istnieje potężny duchowy powód dlaczego tak jest.

 

** Z liczby wersetów wyłączyliśmy fragment Jana 7:53-8:11 (historia kobiety złapanej na cudzołóstwie), ponieważ ta historia nie występuje w większości greckich manuskryptów, z których przetłumaczono Ewangelię Jana. Jeśli przyjrzysz się bliżej, to zauważysz, że narracja, która kończy się w wersecie 52 rozdziału 7 – jest kontynuowana w wersecie 12 rozdziału 8, jak gdyby stanowiła całość w oryginalnym tekście napisanym przez Jana. Wielu uważa, że historia o cudzołożnej kobiecie była napisana oddzielnie i później umieszczona pomiędzy wersetami 7:52 i 8:12. Kiedy przestudiuje się dogłębniej tę historię, wyjdzie na jaw wiele duchowych niekonsekwencji wobec innych fragmentów Pisma. Uważamy, że ta historia została dodana jako ludzkie staranie w celu przedstawienia wizerunku Jezusa jako „ludzkiego” i „współczującego”. Jak na ironię, historia cudzołożnej kobiety jest przykładem fałszowania Słowa Bożego przez człowieka! Zauważ, że historia ma 12 wersetów, i taką liczbę wierszy, jak podejrzewamy, usunięto z Ewangelii Marka.

 

Zauważ, że na samej górze tej listy znajduje się 2 List Jana z najwyższym „wskaźnikiem występowania” słów związanych z nauczycielem, wynoszącym 4.33. Musimy jednak uznać, że 2 Jana jest bardzo krótką księgą, złożoną zaledwie z 13 wersetów, i że 3 słowa związane z nauczycielem występują w dwóch sąsiadujących ze sobą wersetach: 9 i 10. Istnieje proroczy powód, dla którego 2 Jana znalazł się na pierwszym miejscu tej tabeli, ale wspomnimy o nim w dalszej części tego artykułu.

 

Poza krótkim 2 Listem 2 Jana, możemy zobaczyć w tej tabeli, że 2 księgi z wysokim „wskaźnikiem występowania” słów związanych z nauczycielem to 1 i 2 List do Tymoteusza. W tych 196 wersetach łącznie, apostoł Paweł używa słów związanych z nauczycielem w sumie 25 razy; porównaj to z Ewangelią Mateusza, na przykład, w której słowa związane z nauczycielem występują 29 razy w 1071 wersetach!!! To pokazuje, że listy Pawła do Tymoteusza mają silną orientację nauczycielską, pokazując, że Tymoteusz miał silne powołanie nauczycielskie. Poza byciem raczkującym ewangelistą (2 Tymoteusza 4: 5), Tymoteusz był urodzonym nauczycielem.

 

Możemy teraz spokojnie stwierdzić, że lista 5 nakazów w 2 Tymoteusza 4:2 wspomnianym na początku artykułu jest związana nie tylko ze służbą nauczycielską, ale jest mapą drogową rozwoju w pięciu etapach, przez które musi przejść nauczyciel, aby stać się „doskonałym nauczycielem”. Teraz przestudiujemy szczegółowo każdy etap.

 

Głoś Słowo

Słowo „głoś” w 2 Tymoteusza 4:2 zostało przetłumaczone z greckiego słowa kerysso, które dosłownie znaczy „zwiastować, być heroldem„. W dawnych czasach heroldami byli oficerowie króla, którzy ogłaszali ważne informacje od króla dla jego obywateli; te informacje zawierały królewskie prawo i dekrety. Oznacza to, że heroldowie byli pierwszymi, którzy zapoznawali się z nowymi przepisami i byli odpowiedzialni za dzielenie się nimi z resztą obywateli. Słowo „herold” według słownika Webstera ma także powiązanie z „zapowiedzią” czy „prekursorem”.

 

Boży heroldowie w świecie duchowym to Jego apostołowie. Dlaczego? Ponieważ, jak już powiedzieliśmy wcześniej, apostołowie są wytyczającymi szlak „pionierami”, przesiąkniętymi szczególnym namaszczeniem mądrości. Namaszczenie apostolskie pozwala wierzącym odkrywać nowe duchowe zasady i prawa. Te zasady i prawa oczywiście nie są „nowe” w tym sensie, że nie istniały wcześniej; są „nowe” w tym sensie, że istniały, lecz nie były znane. Na przykład 3 prawa fizyki Izaaka Newtona działały w fizycznym świecie od tysięcy lat, ale Newton posłużył jako „apostoł” w świecie fizyki, który został nasączony przez Boga mądrością, aby odkryć te istniejące wcześniej prawa i ogłosić je innym. 3 prawa fal elektromagnetycznych Maxwella działały w sferze fizycznej przez tysiące lat, ale Maxwell posłużył jako „apostoł”, który je odkrył, znajdując się pod namaszczaniem mądrości, i przekazał je do publicznej wiadomości.

 

Gołębie są „heroldami” świata zwierzęcego. Jak pewnie wiesz, gołębie mają zdolność powrócenia do swoich domów nawet jeśli są oddalone od nich setki mil, i dlatego gołębie były szeroko używane jako posłańcy czy „heroldowie”, nawet podczas 1 i 2 wojny światowej. Włoskim słowem oznaczającym gołębia jest „colomba„, więc nie jest niespodzianką, że pionierski żeglarz, który odkrył Amerykę nazywał się Krzysztof Kolumb. W świecie nawigacji Kolumb był „apostołem”. Odkrył kontynent wcześniej nieznany Europejczykom i podał to do publicznej wiadomości.

 

W 2 Tymoteusza 4:2 Paweł powiedział Tymoteuszowi, żeby głosił (czy „ogłaszał”) Słowo. „Słowo” zostało przetłumaczone z greckiego słowa logos, które w Piśmie jest nierozerwalnie związane z praworęcznymi koncepcjami takimi jak prawda, sąd, prawo i sprawiedliwość:

 

„Bo Słowo Boże jest żywe i skuteczne, ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić zamiary i myśli serca.” (Hebrajczyków 4:12)

[Słowa „zdolne osądzić” zostało przetłumaczone z greckiego słowa kritikos, które dosłownie znaczy „sądzący„]

 

„A Izajasz woła nad Izraelem, mówiąc: Choćby liczba synów Izraelskich była jako piasek morski, ostatki zachowane będą. (28) Albowiem sprawę skończy i skróci w sprawiedliwości; sprawę zaiste skróconą uczyni Pan na ziemi. A Izajasz woła nad Izraelem: Choćby liczba synów Izraela była jak piasek morski, tylko resztka ocalona będzie; (28) bo Pan wykona wyrok, rychło i w krótkim czasie na ziemi.” (Rzymian 9:27-28 BG)

[Słowo „sprawę”, które pojawia się dwukrotnie w wersecie 28 zostało błędnie przetłumaczone z greckiego słowa logos, więc oba słowa powinny brzmieć „słowo” zamiast „sprawę”. Zauważ, że ten fragment prorokuje, iż w dniach ostatecznych Bóg wzbudzi resztkę, przez którą dopełni swoje słowo sądu i sprawiedliwości. Słowo „skróci, skróconą”, które pojawia się dwa razy w wersecie 28, zostało przetłumaczone z greckiego słowa suntemno, które dosłownie znaczy „pociąć na kawałki kilkoma zdecydowanymi uderzeniami”. Bóg sprowadzi na swój Kościół swój duchowy miecz sądu logos, żeby osądzić swój Kościół, zadając zdecydowane ciosy ukarze nieprawość, tak, aby Jego Chwała i Cele mogły się przejawiać przez resztkę dni ostatecznych. Podobny fragment pojawia się także w Księdze Izajasza 10: 22-23.]

 

„Nie odważę się bowiem mówić o czymkolwiek, czego Chrystus nie dokonał przeze mnie, aby przywieść pogan do posłuszeństwa słowem i czynem.” (Rzymian 15:18)

[Zauważ, że udzielenie Bożego logos prowadzi do duchowego „posłuszeństwa”]

 

„Słowo Chrystusowe niech mieszka w was obficie; we wszelkiej mądrości nauczajcie i napominajcie jedni drugich przez psalmy, hymny, pieśni duchowne, wdzięcznie śpiewając Bogu w sercach waszych.” (Kolosan 3:16)

[Zauważ, że Boże logos jest powiązane z Jego mądrością. Zwróć też uwagę, że Boże logos ma zdolność do „napominania”. Greckie słowo, od którego zostało przetłumaczone „napominać” to noutetheo, które wywodzi się od słów nous, oznaczającego „umysł” i tithemi, oznaczającego „ustanowić”. Inaczej mówiąc, to „napominanie”, do którego odnosi się ten werset zakłada ustanawianie i wpajanie duchowych praw i Bożych zasad do naszych umysłów (lub umysłów innych ludzi). Odbywa się to poprzez uwalnianie Bożego logos.]

 

„Każdy bowiem, który się karmi mlekiem, nie pojmuje jeszcze nauki o sprawiedliwości, bo jest niemowlęciem; (14) pokarm zaś stały jest dla dorosłych, którzy przez długie używanie mają władze poznawcze wyćwiczone do rozróżniania dobrego i złego.” (Hebrajczyków 5:13-14)

[Zwróć uwagę, że ci, którzy są niedojrzali duchowo nie są w stanie „strawić” logos o „sprawiedliwości”. Inaczej mówiąc wierzący, którzy są „duchowymi niemowlętami” kochają słuchać takich lepkich słów jak „miłość”, „miłosierdzie” i „współczucie”, ale dostają duchowej niestrawności, kiedy słyszą takie słowa jak „sąd” i „sprawiedliwość”, ponieważ chcą słuchać swojej „ewangelii” o duchowych „dobrach”, nie Ewangelii o prawie i sprawiedliwości. Lubią takiego „Boga”, który przynosi swoją miłą obecność chodzącym do kościoła dzieciom, ale nienawidzą Boga sprawiedliwości i sądu, tego Boga, który jest ogniem trawiącym, t.j.- prawdziwego Boga Biblii.]

 

[Słowo „rozróżniania” z wersetu 14 zostało przetłumaczone z greckiego słowa diakrisis, które pochodzi od słów dia i krisis; słowo dia ma powiązania z „ukierunkowaniem działania”, podczas gdy słowo krisis dosłownie znaczy „sąd”. Inaczej mówiąc , diakrisis oznacza „ukierunkowanie sądów„. Ci, którzy są duchowo dojrzali są „sprowadzającymi” Boże sądy na Ziemię. To dzięki Bożym sądom „dobre” jest oddzielane od „złego”, aby to „złe” mogło zostać zniszczone, a „dobre” ochronione i wzmocnione.]

 

[Słowo „używanie” z wersetu 14 zostało przetłumaczone z greckiego słowa hexis, które wskazuje na zwyczaj wprowadzony dzięki powtarzanej praktyce. Innymi słowy, Bóg chce, aby Jego dzieci ćwiczyły się w Jego sądach i nabywały takich przyzwyczajeń. To dzięki praktykowaniu sądów wierzący wzrasta w Duchu, podobnie jak dziecko w świecie naturalnym rozwija się, kiedy pozwala mu się myśleć i sądzić w codziennym życiu. Kiedy pastorzy ochraniają wierzących przed sądzeniem, prowadzą do zahamowania ich duchowego wzrostu.]

 

„Gdy zechciał, zrodził nas przez Słowo prawdy, abyśmy byli niejako pierwszym zarodkiem jego stworzeń.” (Jakub 1:18)

 

„I rzekł Ten, który siedział na tronie: Oto wszystko nowym czynię. I mówi: Napisz to, gdyż słowa te są pewne i prawdziwe.” (Objawienie 21:5)

[Zwróć uwagę, że Boże logos zawiera w sobie rdzeń „prawdy”. Kiedy Boże logos jest wyzwalane, przynosi udzielenie prawdy. Kiedy prawda wchodzi w kontakt z fałszem i niesprawiedliwością, to automatycznie, dzięki swojej naturze, konfrontuje ten fałsz i niesprawiedliwość, wystawiając je na światło (Jan 3:19-21, Jan 1:1,9).]

 

Z powyższych cytatów mówiących o Bożym logos dowiadujemy się, że Jego logos jest związane z wykonywaniem sądów, aby mogły zostać wprowadzone prawda i sprawiedliwość. Boże logos są Bożymi prawami. Kiedy wyzwalasz Jego logos do atmosfery, ono działa jak Miecz, który przynosi sąd przeciwko temu wszystkiemu, co występuje przeciw Jego prawdzie. Jak powiedzieliśmy na początku tego rozdziału, heroldowie są posłańcami króla, którzy publicznie ogłaszają królewskie prawa. W ten sam sposób, apostoł jest heroldem, który otrzymał zrozumienie duchowych Bożych praw i powiadamia o nich współbraci. Dzięki mądrości udzielonej apostołom mogą oni odkrywać „nowe” duchowe zasady („nowe” dla nas, ale nie w duchowym świecie), i kiedy ogłaszają te nowoodkryte logos, do atmosfery wyzwalane są sądy:

 

„Aby teraz nadziemskie władze i zwierzchności w okręgach niebieskich poznały przez Kościół różnorodną mądrość Bożą” (Efezjan 3:10)

[Zwróć uwagę, że Jego Kościół został przeznaczony przez Boga do ogłaszania Jego mądrości zwierzchnościom i mocom w powietrzu, aby mogły być wyzwolone sądy przeciwko nim i przeciwko mieszkańcom Ziemi, którzy pomagali utrzymywać ich moc w powietrzu.]

 

W wielu fragmentach Pisma (ale nie we wszystkich), „miód” jest związany z „mądrością do sądzenia”:

 

„Mlekiem zsiadłym i miodem żywić się będzie do czasu, gdy nauczy się odrzucać złe, a wybierać dobre.” (Izajasz 7:15)

 

„Synu mój, jedz miód, bo jest dobry, słodki jest plaster miodu dla twojego podniebienia; (14) tym też jest wiedza i mądrość dla twojej duszy! Jeżeli ją znajdziesz, masz jeszcze przyszłość, a nadzieja twoja nie rozwieje się.” (Przypowieści 24:13-14)

 

Interesujące, że słowo „miód” to po hebrajsku dwasz דְבַשׁ, i jest bardzo podobne do słowa „słowo”, dibur דִּבּוּר; a greckie słowo „plaster miodu”, kerion, jest bardzo podobne do słowa kerysso oznaczającego „ogłaszać”. Zatem możemy powiedzieć, że namaszczenie apostolskie działa jak plaster miodu, gdzie miód jest produkowany dla Ciała Chrystusa.

 

Wobec powyższego możemy powiedzieć, że pierwszym krokiem w rozwoju nauczyciela jest udzielenie mu apostolskiej mądrości. Żeby rozwijać się jako nauczyciel fizyki, na przykład, nauczyciel powinien poznawać prawa i zasady fizyki odkryte przez „apostołów” takich jak Newton, Maxwell i Einstein. Jak dzieliliśmy się w poprzednim artykule, „nauczanie” w Piśmie jest związane z koncepcją „zębów”, ponieważ nauczyciele mają wrodzoną zdolność do „żucia” i „cięcia na kawałki” informacji uzyskanych przez innych, i są obdarzeni Duchem Doskonałości, dzięki Któremu mogą opracować metody, które systematyzują te nowe informacje i ułatwiają innym ich strawienie. Podczas gdy apostołowie odkrywają „nową mądrość”, nauczyciele systematyzują tę mądrość i ułatwiają innym naukę. W pewnym sensie, zdolność nauczyciela do systematyzowania mądrości jest bezużyteczna, jeśli nie ma on udzielonej prawdziwej mądrości apostolskiej.

 

Jeśli jesteś nauczycielem, powinieneś pragnąć apostolskiej mądrości, i jeśli to zrobisz, możesz być pewny, że Pan tak wprawi rzeczy w ruch, że mądrość, której pragniesz, dostanie się do ciebie, w taki czy inny sposób. Jednak jeśli nauczyciel jest zadowolony z nauczania doktryn niemowlęcych i ludzkich tradycji, to Pan odetnie takiego nauczyciela od swojej rzeki mądrości apostolskiej, ponieważ Bóg nie rzuca apostolskich pereł mądrości i objawienia przed girgaszyckie świnie (Mateusz 7:6).

 

W większości kongregacji na świecie, nauczyciele nie mają kontaktu z prawdziwą mądrością apostolską. Są za to wyposażeni w ludzką teologię, martwe informacje historyczne i religijne tradycje. Jak powiedzieliśmy wcześniej, duchowymi odpowiednikami apostołów w trójkącie zła są Jebusici. Kiedy odrzuca się prawdziwą mądrość apostolską, wtedy ona zawsze jest zastępowana przez jebusyckie prawa i zasady ludzkiego legalizmu i regulacji. To dlatego nauczyciele w kongregacjach na całym świecie nauczają prostych, niemowlęcych doktryn, rozwadniając je jebusyckimi ustawami i tradycjami przekazywanymi przez pokolenia niedouczonych wierzących, którzy są bardziej zainteresowani tradycją niż znalezieniem prawdy. Po ponad 2000 lat Biblia nadal jest księgą pełną niezrozumiałych fragmentów, których duchowa moc pozostaje niewykorzystana. Jednak w tych ostatnich dniach Bóg wysuszy brudną rzekę jebusyckich tradycji i na Ziemi objawi się duch prawdziwej mądrości apostolskiej. W ciągu następnych 10 do 20 lat, potężna rzeka apostolskiego objawienia popłynie przez całe Ciało Chrystusa. W ciągu tych dni ostatecznych Pan otworzy oczy wierzących na mądrość i proroczą moc ukrytą w Biblii. Nauczyciele na całej Ziemi będą wreszcie głosić świeże, żywe, zmieniające życie Słowo, które pomoże współbraciom wzrastać duchowo i manifestować Bożą Chwałę na Ziemi.

 

Nastawaj

Druga instrukcja, którą Paweł dał Tymoteuszowi w 2 Tymoteusza 4:2 brzmiała: „bądź gotowy (nastawaj) w porę i nie w porę”. Słowo „nastawaj” zostało przetłumaczone z greckiego słowa ephestemi, które pochodzi od słów epi, oznaczającego „ponad”, i histemi, oznaczającego „ustanawianie, umieszczanie”. Ephestemi dosłownie znaczy „umieścić ponad” i ma powiązanie – z 2 Tymoteusza 4:2 – z kimś stojącym ponad kimś innym, tak jak trener stoi nad uczniem i nastaje na to, żeby uczeń zrobił daną rzecz „właściwie”.

 

Jak dzieliliśmy się wcześniej, ewangeliści są ludźmi o silnej woli, którym trudno jest przyjąć odpowiedź odmowną. Ewangeliści w pewnym sensie są jak „wytrwały sprzedawca”, który nalega na zakup jego produktu. To znaczy, że aby być skutecznym nauczycielem, każdy potrzebuje ewangelizacyjnego udzielenia. Podczas gdy mądrość apostolska karmi umysł nauczyciela, silna wola ewangelisty karmi serce nauczyciela.

 

Ewangeliści są duchowymi zdobywcami, a nauczyciel musi postrzegać „ignorancję” czy „brak wiedzy” uczniów jako duchową walkę, która musi być wygrana. Ewangeliści są namaszczeni do wyzwalania rzesz dusz spod władzy duchowych gigantów, a nauczyciele muszą postrzegać proces nauczania jako odkupienie zniewolonych dusz, które nie są zdolne do zrozumienia pewnych duchowych rzeczy, gdyż ich wola znajduje się pod panowaniem amoryckich olbrzymów. To wymaga wytrwałości, złożenia siebie w ofierze i cierpliwości:

 

„A sługa Pański nie powinien wdawać się w spory, lecz powinien być uprzejmy dla wszystkich, zdolny do nauczania, cierpliwie znoszący przeciwności, (25) napominający z łagodnością krnąbrnych, w nadziei, że Bóg przywiedzie ich kiedyś do upamiętania i do poznania prawdy (26) i że wyzwolą się z sideł diabła, który ich zmusza do pełnienia swojej woli.” (2 Tymoteusz 2:24-26)

 

Podczas gdy apostolskie udzielenie pomaga nauczycielom łamać związania w umysłach uczniów, to ewangelizacyjne udzielenie pomaga im złamać związania w sercach uczniów. Ewangeliści są wojownikami, a nauczyciele muszą postrzegać proces nauczania jako duchową wojnę.

 

Słowo przetłumaczone jako „pora” w zwrocie „w porę i nie w porę” w 2 Tymoteusza 4:2 jest greckim słowem kairos, które dosłownie znaczy „czas”. W przeciwieństwie do innego greckiego słowa chronos, kairos nie odnosi się do czasu w porządku chronologicznym, a raczej do „właściwej pory”. Inaczej mówiąc, ewangelista musi być gotowy nastawać nawet w „nieodpowiednim” czasie. (Podejrzewam, że telemarketerzy mają biblijne podstawy być tak nachalnymi!) Bóg może podpowiadać ewangeliście, żeby nastawał na coś, nawet kiedy On wie, iż duchowe drzwi są ciągle zamknięte, a dana osoba zdecydowanie odrzuci ofertę. Dlaczego? Ponieważ Nasz Pan jest siewcą. Nawet jeśli ta osoba odrzuci ofertę, posłuszne nastawanie ewangelisty posłuży jako ziarno, które doprowadzi do kairos otwarcia drzwi w przyszłości. Po otrzymaniu ewangelizacyjnego udzielenia, nauczyciel jest gotowy upierać się czasami przy nauczaniu swoich uczniów pewnych rzeczy, nawet jeśli umysły uczniów nie są jeszcze otwarte na zrozumienie ich. Dlaczego? Ponieważ rozumie, że takie nauczanie „nie w porę” posłuży jako ziarno, które wykiełkuje w przyszłości:

 

„Pouczał bowiem uczniów swoich i mówił im: Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzkie i zabiją go, ale zabity po trzech dniach zmartwychwstanie. (32) Oni jednak nie rozumieli tego słowa, a bali się go pytać.” (Marek 9:31-32)

 

„Tę przypowieść powiedział im Jezus, lecz oni nie zrozumieli tego, co im mówił.” (Jan 10:6)

 

Karć

Słowo „karć” w 2 Tymoteusza 4:2 zostało przetłumaczone z greckiego słowa elegcho. To słowo wskazuje w Piśmie na upominanie kogoś za popełnienie grzechu, który jest znany, tzn. ludzi, którzy bardzo dobrze wiedzą, że grzeszą, ale którzy nie pokutują uporczywie trwając w swoim grzechu. Przykłady fragmentów, gdzie pojawia się słowo elegcho są przedstawione poniżej:

 

„A tetrarcha Herod, strofowany przez niego z powodu Herodiady, żony brata swego, i z powodu innych złych uczynków, jakie popełnił, (20) przydał do wszystkiego i to, że wtrącił Jana do więzienia.” (Łukasz 3:19-20)

[Herod postanowił żyć z żoną swojego brata. Oczywiście Herod wiedział, że czyniąc to – grzeszył i Jan Chrzciciel napominał go za to.]

 

„Każdy bowiem, kto źle czyni, nienawidzi światłości i nie zbliża się do światłości, aby nie ujawniono (w ang. skarcono) jego uczynków.” (Jan 3:20)

[Tu jest mowa o ludziach, którzy unikają światła, ponieważ w głębi swojego serca wiedzą, że ich postawa jest zła, ale nie chcą się do tego przyznać.]

 

„…i nie miejcie nic wspólnego z bezowocnymi uczynkami ciemności, ale je raczej karćcie, (12) bo to nawet wstyd mówić, co się potajemnie wśród nich dzieje. (13) Wszystko to zaś dzięki światłu wychodzi na jaw jako potępienia (skarcenia) godne.” (Efezjan 5:11-13)

 

„Jeden z nich, ich własny wieszcz powiedział: Kreteńczycy zawsze łgarze, wstrętne bydlęta, brzuchy leniwe. (13) Świadectwo to jest prawdziwe, dla tej też przyczyny karć ich surowo, ażeby ozdrowieli w wierze” (Tytus 1:12-13)

[Słowo „karć” zostało przetłumaczone z elegchon. Zauważ, że Paweł nie napomina proroka za nazwanie Kreteńczyków „kłamcami”, „złymi bestiami” i „leniwymi brzuchami”. W dzisiejszym „współczującym” Kościele, wybuchłaby wrzawa, gdyby prorok nazwał ludzi danego kraju takich epitetami, i mogę spokojnie to powiedzieć dlatego, że osobiście znam jednego takiego proroka, który mocno ucierpiał z tego powodu. I tak jak prorok w wierszu powyżej, ten prorok, którego znam, miał rację w tym, co mówił, i Pan pokazał, że były to Jego słowa sądu wobec tego narodu i były zainspirowane przez Niego, gdyż się wypełniły i nadal się wypełniają. Zauważ, że Paweł nie tylko wstrzymał się z upomnieniem tego proroka z powyższego wiersza, ale poparł jego słowa, a nawet zachęcał Tytusa, aby robił to samo.]

 

„Wszystkich, których miłuję, karcę i smagam; bądź tedy gorliwy i upamiętaj się.” (Objawienie 3:19)

[I znowu słowo „karcę” zostało przetłumaczone z elegchon. Zwróć uwagę, że ten werset łączy „karcenie” z ludźmi, którzy nie pokutują ze swoich grzechów. Zauważ także, iż „karcenie” jest związane z miłością.]

 

„A jeśliby zgrzeszył brat twój, idź, upomnij go sam na sam; jeśliby cię usłuchał, pozyskałeś brata swego. (16) Jeśliby zaś nie usłuchał, weź z sobą jeszcze jednego lub dwóch, aby na oświadczeniu dwu lub trzech świadków była oparta każda sprawa. (17) A jeśliby ich nie usłuchał, powiedz zborowi; a jeśliby zboru nie usłuchał, niech będzie dla ciebie jak poganin i celnik.” (Mateusz 18:15-17)

[Zwrot „upomnij go” został przetłumaczony ze słowa elegchon, więc naprawdę powinno być powiedziane „skarć go”. Jeśli ci, którzy występują przeciwko wierzącym mieli rację, to jak możemy się zastosować do przykazania zawartego w tym wersecie? Jeśli idziesz do kogoś i mówisz: „Zgrzeszyłeś w taki i taki sposób”, to czy nie osądzasz tej osoby? Czy nie wygłaszasz wyroku „winny”? Ludzie przeciwni sądom w Kościele są także zbyt dumni, żeby zrozumieć iż ich postawa jest sprzeczna z Pismem.]

 

[Zauważ, że Jezus nie powiedział: „Jeśli brat twój zgrzeszy przeciwko tobie, przebacz mu”. Przebaczanie komuś, kto nie pokutował jest sprzeczne z Bożym słowem (zobacz Łukasz 17:3-4). Pamiętaj, nawet nasz Pan Bóg, który jest Miłością, nie przebacza nam grzechów dopóki nie pokutujemy. Prawidłowa postawa polega zatem na skonfrontowaniu danej osoby (duchowo czy dosłownie), a nie przebaczaniu tej osobie. Dlaczego? Ponieważ nasza miłość oparta na prawdzie do tej osoby nie będzie chciała, żeby ta osoba pozostała w swoim grzesznym stanie. Jeśli po prostu przebaczymy i zignorujemy jej grzech, wyrządzimy jej więcej szkody niż pożytku. Ale jeśli ta osoba szczerze pokutuje, to zostaliśmy wezwani, aby przebaczyć tak, jak Bóg nam przebaczył. Musimy się jednak wystrzegać połowicznej pokuty; w takich wypadkach musimy nadal napierać w Duchu aż dojdzie do pełnej pokuty. W niektórych wypadkach, pewni ludzie są tak uparci w swoich grzechach, że dochodzą do punktu, z którego już nie ma odwrotu. W takich wypadkach, jak pokazany powyżej w wersecie 17 (i w 1 Jana 5:16-17), należy traktować tę osobę duchowo jako „poganina” i „celnika”. Po tym jak Bóg odrzucił Saula, wszelkie modlitwy o odnowę Saula były bezużyteczne, a nawet dawały odwrotny skutek (1 Samuel 16:1).]

 

Jeśli przeczytasz 3 wcześniejsze wersety przed powyższym cytatem (Mateusz 18:12-14), natrafisz na przypowieść o człowieku, który zostawia 99 owiec i idzie szukać 1 zgubionej owcy. To nie jest przypadek. W wersetach od 15 do 17 zacytowanych powyżej, Pan opisuje jak człowiek idzie szukać zgubionej owcy, żeby ją uratować od niesprawiedliwości. Ponieważ jest tu mowa o owcach, możemy wywnioskować, że jedną z najważniejszych rzeczy, które ma robić pasterz (t.j.- pastor) jest karcenie owiec, kiedy odchodzą one ze ścieżek sprawiedliwości i prawa. To dlatego Psalm 23, psalm o Pasterzu mówi:

 

„Pan jest pasterzem moim, Niczego mi nie braknie. (2) Na niwach zielonych pasie mnie. Nad wody spokojne prowadzi mnie. (3) Duszę moją pokrzepia. Wiedzie mnie ścieżkami sprawiedliwości Ze względu na imię swoje. (4) Choćbym nawet szedł ciemną doliną, Zła się nie ulęknę, boś Ty ze mną, Laska twoja i kij twój mnie pocieszają.” (Psalm 23:1-4)

 

Słowo „pokrzepia” w wersecie 3 zostało nieściśle przetłumaczone z hebrajskiego słowa szaw שָׁב, które dosłownie znaczy: „powracać”. Jest tu więc mowa o kimś pokutującym ze swoich grzechów i nawracającym się do Boga. Werset 3 nie mówi o Bogu „odświeżającym” nasze dusze, ale o Bogu karcącym nas, żeby nasze dusze mogły znów powrócić do Niego. Jak powiedzieliśmy w poprzednim artykule, werset 4 mówi o Bożej rózdze z żelaza służącej do korygowania. Pasterze (t.j.- „pastorzy”) mają powołanie do wykonywania sądów żelaza, żeby karcić tych, którzy uporczywie trwają w świadomym grzechu. Pastorzy są wyposażeni przez Boga w zdolność do „karcenia”, mimo, że większość pastorów nie używa tego daru.

 

Ponieważ pastorzy są „ekspertami w karceniu”, ten fakt, że Paweł poucza nauczyciela Tymoteusza, żeby „karcił” oznacza, że nauczyciele potrzebują pasterskiego udzielenia, które uzdalnia ich do karcenia takich postaw zakorzenionych w sercach uczniów, które uniemożliwiają im nauczenie się nowych zasad duchowych. Ci z was, którzy uczyli nastolatków lub młodsze dzieci wiedzą, że czasami nauczyciel musi „być stanowczy” wobec rozwydrzonych studentów, kiedy ich emocje i młodzieńcza samowola przeszkadzają im w procesie uczenia się. W takich sytuacjach pasterskie udzielenie do „karcenia” staje się bardzo ważne.

 

Grom

Słowo przetłumaczone w 2 Tymoteusza 4:2 jako „grom” jest greckim słowem epitimao. Co dziwne, to słowo ma dwa bardzo „różne” znaczenia. Jednym z nich jest „uhonorować”, a drugim „zgromić”. Dlaczego to samo słowo ma tak „niepodobne” znaczenia? W celu znalezienia odpowiedzi musimy zobaczyć jak to słowo jest używane w Piśmie.

 

W Mateusza 8 Pismo stwierdza:

 

„A gdy wsiadł do łodzi, poszli za nim uczniowie jego. (24) I oto nawałnica wielka powstała na morzu tak, że fale łódź przykrywały. On zaś spał. (25) I podszedłszy do niego zbudzili go słowami: Panie, ratuj, giniemy! (26) A On rzekł do nich: Czemu jesteście bojaźliwi, małowierni? Potem wstał, zgromił wiatry i morze i nastała wielka cisza. (27) Ludzie zaś dziwili się, mówiąc: Kim jest Ten, że nawet wiatry i morze są mu posłuszne? (28) A gdy przybył na drugą stronę, do krainy Gadareńczyków, zabiegli mu drogę dwaj opętani, wychodzący z grobów, bardzo groźni, tak iż nikt nie mógł przechodzić tą drogą.” (Mateusz 8:23-28)

 

Jak dzieliliśmy się wcześniej, ten fragment mówi o duchowej wojnie przeciwko duchom Girgaszytów, które próbowały wygrać okradając Jezusa i uczniów z ich „pokoju umysłu”. Zauważ, że w wersecie 26 Jezus powstał i „zgromił wiatry”. Słowo „zgromił” zostało przetłumaczone ze wspomnianego powyżej słowa epitimao, a „wiatry” zostały przetłumaczone z greckiego słowa anemos, od którego pochodzą takie słowa jak angielskie „animal (zwierzę)” i „animować”. W oparciu o wersety takie jak Rodzaju 2:7, 1 Koryntian 15:45, Objawienie 16:3, i Jakuba 3:4, można wywnioskować, że anemos mówi o duchowych mocach, które wywołują silne poruszenie w duszy.

 

Słowo anemos pojawia się także w następującym wersecie, gdzie także jest przetłumaczone jako „wiatr”:

 

„…abyśmy już nie byli dziećmi, miotanymi i unoszonymi lada wiatrem nauki przez oszustwo ludzkie i przez podstęp, prowadzący na bezdroża błędu” (Efezjan 4:14)

 

Słowo „nauki” zostało przetłumaczone z didaskalia, które jak powiedzieliśmy na początku tego artykułu, lepiej przetłumaczyć jako „nauczanie”. Inaczej mówiąc, ten werset mówi o „wiatrach fałszywych, zwodniczych nauczań”.

 

W poprzednich artykułach, dzieliliśmy się tym, że nauczyciele, którzy nie są prowadzeni przez Ducha mają tendencję do stania się Girgaszytami. Możemy zatem spokojnie powiedzieć, że kiedy Pan zgromił wiatry w Mateuszu 8:26, to zgromił girgaszyckie wiatry fałszywych nauczań, które miotają duszą w oparciu o jej słabości.

 

Warto odnotować, że imię „Tymoteusz” pochodzi od greckiego słowa timotheos, które oznacza „czciciel Boga” (zarówno epitimao jak i timotheos wywodzą się od tego samego słowa timao). Ponieważ Tymoteusz był nauczycielem, możemy wyciągnąć wniosek, że nauczyciele są namaszczeni przez Boga do gromienia wiatrów fałszywych nauczań. Możemy powiedzieć, że w pewnym sensie nauczyciele najlepiej „gromią”. Mają zdolność uciszenia girgaszyckich wiatrów, które poruszają umysłami uczniów, nie pozwalając im myśleć klarownie i rozumieć czego są nauczani.

 

Podczas gdy pierwsze trzy instrukcje z 2 Tymoteusza 4:2 mówią o udzielaniu nauczycielowi z innych służb, czwarta instrukcja o „gromieniu” mówi o wzmocnieniu daru właściwego nauczycielom.

 

Powód, dla którego słowo epitimao może znaczyć „honorować” i „gromić” jednocześnie zaznacza się w tym, że ​​karcenie pośrednio wiąże się przypominaniem ludziom o ich wyższym powołaniu. Jak już dzieliliśmy się w poprzednim artykule, Girgaszyci są ludźmi, którzy starają się znaleźć „dopełnienie” w swojej przyziemności i porzucić swoje duchowe powołanie, ponieważ cena jest dla nich „zbyt niewygodna”. Kiedy ktoś karci Girgaszytów, to musi im przypomnieć o ich duchowej naturze i pozwolić im zobaczyć, że prowadzenie życia jedynie w postaci ziemskiej duszy pozbawionej ducha (jak zwierzęta) oznacza dewaluację ich życia. Nikt nie uważa za naganne tarzanie się świni w błocie, ale jest to naganne, kiedy robi to człowiek, ponieważ jest istotą duchową, mającą wyższe powołanie. Zgromienie Girgaszyty oznacza uhonorowanie go w wyższym stopniu niż ceni on sam siebie; kiedy tarzają się oni w błocie, należy ich uhonorować i ocenić wyżej, i przypomnieć im, że są zbyt cenni, aby pozostawać „tam na dole” w bezsensownej, przyziemnej egzystencji. Dlatego właśnie greckie słowo „gromić” może także oznaczać „uhonorować”.

 

Zachęcaj

Słowo „napominaj (zachęcaj)” w 2 Tymoteusza 4:2 zostało przetłumaczone z greckiego słowa parakaleo, które pochodzi od słów para, oznaczającego „ponadto”, i kaleo, oznaczającego „powołanie”. W Piśmie parakaleo jest silnie związane z ideą Boga przypominającego nam o naszym powołaniu, tak, że możemy je realizować. Służbą najbardziej związaną z przypominaniem braciom i siostrom o duchowym powołaniu w ich życiu jest służba prorocza. Ten związek między parakaleo zachęcaniem i posługą proroczą został potwierdzony w następujących fragmentach:

 

„Juda zaś i Sylas, którzy sami byli prorokami, licznymi kazaniami napominali (zachęcali) i umacniali braci.” (Dzieje Ap. 15:32)

[Prorocy mają naturalną tendencję do „wypowiadania wielu słów”. Słowa wypływają z nich, ponieważ pozwalają oni płynąć w Duchu swoim emocjom.]

 

„I tak, Józef, nazwany przez apostołów Barnabą, co się wykłada Syn Pocieszenia, lewita, rodem z Cypru” (Dzieje Ap. 4:36)

 

Słowo „pocieszenia” zostało nieprawidłowo przetłumaczone z parakaleo, i powinno brzmieć „zachęcenia” (nie tylko w tym wersecie, ale w większości wersetów, gdzie pojawia się słowo „pocieszenie”). Imię „Barnaba” jest połączeniem aramejskich słów bar (czyli „syn”) i newi נְבִיא (czyli „prorok”). Zauważ więc, że pomimo, iż „Barnaba” po aramejsku znaczy dosłownie „syn proroka”, to autor Dziejów Ap. przetłumaczył to jako „syn zachęcenia”. To pokazuje, że bycie prorokiem jest równoznaczne z „zachęcaniem”. Prorocy są wizjonerami, którzy przypominają innym o Bożych wizjach dla ich życia. Przynoszą więc zachętę.

 

Możemy zatem powiedzieć, że instrukcje Pawła dla Tymoteusza, aby udzielał on zachęty pozwala wysnuć wniosek, że nauczyciele potrzebują proroczego udzielenia. Nauczyciele, którzy sami się ograniczają do przekazania uczniom „lekcji”, a zapominają przypominać im o ich proroczym powołaniu, to ryzykują obróceniem lekcji w niewiele znaczące informacje. Pan nie daje nam informacji, żebyśmy nimi napełniali nasze głowy i czuli się mądrzejsi. Daje nam „informację” w pewnym celu, i ta „informacja” ma ożywić nasze dążenie do wypełnienia Jego planów i wydania owoców.

 

Jak już dzieliliśmy się w naszym poprzednim artykule, Girgaszyci nienawidzą proroków. Poza tymi wszystkimi powodami, o czym dzieliliśmy się w naszych poprzednich artykułach, innym powodem tej „animozji” jest fakt, że Girgaszyci, którzy zaprzedali się doczesności, są ludźmi, którzy mają silne pragnienie nie umrzeć, i bardzo boją się śmierci, ponieważ reprezentuje ona koniec koszyka doczesności, w którym umieścili wszystkie swoje jajka; z kolei prorocy to w Bożej armii oddział kamikadze; kochają składać swoje życie w dobrowolnej ofierze za sprawy, w które wierzą, co oznacza, że mają bardzo silne pragnienie umrzeć, w przeciwieństwie do Girgaszytów. Jak już powiedzieliśmy wcześniej, nauczyciele, którzy odchodzą od Ducha mają tendencję stać się Girgaszytami, co oznacza, że nauczyciele mają naturalną tendencję do odrzucania proroczego namaszczenia. Prorocze udzielenie zatem, zawierające w sobie „zachęcanie” jest najtrudniejsze i wymaga wykonania przez nauczyciela „kwantowego skoku światła„. Musi on być gotów odrzucić wszystkie skłonności Girgaszyty i stać się prorokiem, który realizuje wizję Boga, nawet za cenę wielkich strat doczesnych. Gdy nauczyciel osiąga ten etap i staje się proroczym nauczycielem, transformacja jest kompletna, a on staje się „doskonałym nauczycielem”.

 

Na początku tego artykułu wspomnieliśmy, że 2 List Jana ma w Nowym Testamencie najwyższy wskaźnik występowania słów związanych z nauczycielem. Duchowym powodem tego jest fakt, że autor tego listu, Jan był prorokiem. Fakt, że jeden list Jana (drugi) ma najwyższy wskaźnik występowania słów związanych z nauczycielem, a inny list Jana (pierwszy) zajmuje 7-mą pozycję na tej liście jest piękną ilustracją ukazującą przez Ducha Świętego, że prorocze udzielenie oznacza „doskonałość” lub „dopełnienie” posługi nauczania (liczba „7” w Piśmie reprezentuje „doskonałość” lub „pełnię”, ponieważ Pan ukończył swoją pracę w ciągu 7 dni w rozdziałach 1 i 2 Księgi Rodzaju).

 

Końcowe podsumowanie

Możemy teraz podsumować w tabeli te 5 etapów, przez które musi przejść nauczyciel:

 

Etap	Udzielenie służby	Działanie z 2 Tymoteusza 4:2	Wpływ na nauczyciela	Wpływ na uczniów nauczyciela
1	Apostolska	Głoszenie Słowa	Nauczyciel uczy się nowych praw i zasad	Rozwiązywane są ich mentalne związania
2	Ewangelizacyjna	Nastawanie w porę i nie w porę	Nauczyciel staje się wojownikiem	Związania ich serc są rozwiązane
3	Pasterska	Karcenie	Nauczyciel udziela korekty	Usuwany jest z ich życia świadomy grzech, który przeszkadza w nauczaniu
4	Nauczanie	Gromienie	Nauczyciel może uciszyć wiatry fałszywych nauk	Zamęt w umyśle spowodowany przez duchy fałszywej nauki zostają usunięte
5	Prorocza	Zachęcanie	Nauczyciel staje się wizjonerem	Rozwiązywane są ich związania emocjonalne, a oni są pobudzani do podążania za proroczą wizją dla ich życia

 

 

Źródło http://shamah-elim.info/perftch.htm