Służby „męskie” i „żeńskie” w Kościele
Noe Leon
Ten artykuł opisuje każdą z pięciu służb wymienionych w Efezjan 4:11, z których część jest przedstawiona w Biblii jako „służby męskie”, a część jako „służby żeńskie”. Duch Święty chce, żebyśmy rozróżniali pomiędzy tymi dwoma typami służb, abyśmy mogli zrozumieć co złego wydarzyło się w Kościele i zrozumieć prorocze cele Pana dla nas w tych dniach ostatecznych.
W kolejnych artykułach będziemy się dzielić duchowymi implikacjami służb „męskich” i „żeńskich”.
Pięcioro rodzeństwa Samuela
„I wejrzał Pan na Annę, i poczęła, i porodziła trzech synów i dwie córki. Pacholę Samuel zaś wzrastało przed Panem.” (1 Samuela 2:21)
Ten fragment mówi, że Pan nawiedził Annę po tym, jak oddała ona Samuela na służbę Panu w świątyni, poczęła i urodziła 3 synów i 2 córki. To ciekawe, że Biblia nigdy ich potem nie wspomina. Dlaczego zatem Duch Święty zainspirował autora 1 Księgi Samuela, żeby zanotować ich w Piśmie? Są oni obrazem pięciorakiej służby z Efezjan 4:11:
„I On ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a innych pasterzami i nauczycielami,” (Efezjan 4:11)
Pięcioro rodzeństwa Samuela jest proroczym obrazem odbudowania wszystkich 5 służb w dniach ostatecznych, gdyż sam Samuel jest proroczym obrazem resztki Kościoła, którą Pan wzbudzi w tych ostatnich dniach, żeby zamanifestować chwałę późnego deszczu. Dlaczego było 3 mężczyzn i 2 kobiety? Które z tych 5 służb funkcjonują na sposób „męski”, a które na sposób „żeński”?
Działania „męskie” i „żeńskie”
Żeby odpowiedzieć na to pytanie, musimy najpierw zadać sobie następujące pytanie: „Jaka jest rola kobiety, a jaka mężczyzny w tradycyjnym małżeństwie?” Tradycyjną rolą mężczyzny jest generalnie wychodzenie na zewnątrz, pracowanie i zdobywanie zaopatrzenia rodziny, podczas gdy tradycyjną rolą kobiety jest pozostawanie w domu, zarządzanie nim, kiedy mężczyzna pracuje poza domem. Męską rolą (w przenośni oczywiście) jest „wychodzenie na zewnątrz” i „przynoszenie rzeczy do domu”, podczas gdy tradycyjną rolą kobiety jest „pozostawanie w domu” i „pielęgnowanie oraz zarządzanie”.
Proszę, nie zrozum mnie źle, kiedy mówię roli kobiety w tym sensie. Pan przemówił do mnie, że On zajmie się kobietami w dniach ostatecznych. Jest takie prorocze słowo w Piśmie, które pokazuje, że Bóg odbuduje służbę kobiet w tych dniach, i że wzbudzi potężne kobiety w służbie apostolskiej, proroczej, ewangelizacyjnej, pasterskiej i nauczycielskiej. Galatów 3:28 stwierdza wyraźnie, że w Chrystusie (inaczej mówiąc w „Pomazańcu”), nie ma mężczyzny ani kobiety. Inaczej mówiąc, kiedy jakaś osoba działa w Namaszczeniu, to działa w autorytecie Ducha, i nie ma tu różnic pomiędzy mężczyzną i kobietą. Jak Bóg pozwoli, podzielę się o tym więcej w następnych artykułach.
Kiedy Pan zaczął do mnie mówić o rolach mężczyzny i kobiety w domu, wskazał na typowe funkcjonowanie każdej z tych osób, czy mówiąc inaczej, chodzi tu o funkcjonowanie, do którego w świecie fizycznym każdy z nas jest z natury bardziej przystosowany, tak jak Bóg to zaprojektował. Ojcowie są dobrymi zaopatrzeniowcami dla swoich dzieci, ale bywają złymi „pielęgniarkami”, ale matki są wspaniałymi „pielęgniarkami” i administratorkami zasobów przynoszonych do domu przez mężów. Kiedy zatem używamy terminów „męskie” i „żeńskie”, to nie mówimy tu dosłownie o mężczyznach i kobietach. Mówimy o funkcjonowaniu. Wierząca kobieta może być powołana przez Pana do działania w „męskiej” służbie, a wierzący mężczyzna może być powołany do „żeńskiej służby”.
Skoro „męską działalnością” jest „wychodzenie na zewnątrz”, to które 3 z 5 służb tu pasują? A jeśli „żeńską działalnością” jest pozostawanie w domu, w celu sprawowania opieki, to które 2 z 5 służb możemy nazwać „zostań w domu i pielęgnuj”? Żeby odpowiedzieć na to pytanie, musimy krótko przeanalizować każdą ze służb. Jak Bóg pozwoli, opublikujemy kolejne artykuły, w których każdą ze służb przestudiujemy głębiej, a teraz zajmiemy się kwestią czy dana służba jest „męska” czy „żeńska”.
Rola apostoła
Żeby zrozumieć rolę apostolskiego namaszczenia w każdym wierzącym, musimy spojrzeć na następujące fragmenty Pisma:
„Bo my nie przekraczamy wyznaczonych nam granic, jakby to było, gdyby one nie sięgały aż do was, bo wszak pierwsi dotarliśmy aż do was z ewangelią Chrystusową. (15) My nie chlubimy się cudzą pracą poza obrębem naszego działania, lecz mamy raczej nadzieję, że wraz ze wzrostem wiary waszej i my wśród was w obrębie wyznaczonych nam granic zyskamy wielkie uznanie, (16) i że zwiastować będziemy dobrą nowinę także poza waszym krajem, nie chlubiąc się tym, czego już dokonano na cudzym polu działania.” (2 Koryntian 10:14-16)
„ A przy tym chlubą moją było głosić ewangelię nie tam, gdzie imię Chrystusa było znane, abym nie budował na cudzym fundamencie, (21) lecz jak napisano: Ujrzą go ci, do których wieść o nim nie doszła, a ci, co o nim nie słyszeli, poznają go.” (Rzymian 15:20-21)
Duch Święty objawia w tych fragmentach naturalną tendencję apostoła Pawła do wchodzenia na nowe terytoria. Apostołowie z natury wytyczają szlaki, mają wewnętrzne pragnienie zdobywania nowych terenów, wchodzenia w te dziedziny duchowego wpływu, w które jeszcze nikt nie wszedł.
Służby apostolskie, podobnie jak w przypadku Pawła, są obdarowane szczególną mądrością od Pana, który daje apostołom szczególne namaszczenie objawienia w wielu duchowych dziedzinach. Galatów 1:11-17 pokazuje jak Pan udzielił Pawłowi szczególnego objawienia dotyczącego Ewangelii łaski, do głoszenia której był powołany wśród pogan. Ponieważ greckie słowo apostolos znaczy „posłany”, apostołowie są posłańcami wysyłanymi przez Boga ze specjalnym poselstwem, i generalnie jest to takie poselstwo, którego jeszcze nie słyszano.
Apostołowie są wielokrotnie posyłani na wrogie terytoria, jak zwykle miało to miejsce u Pawła, żeby ogłosić objawienie, które sprzeciwia się mentalnym paradygmatom na tych terenach. Nic dziwnego, że Pan powiedział w Łukasza 11:49, iż prorocy i apostołowie są mordowani i prześladowani. Jak pokazuje 1 List do Koryntian 4:9-13, apostołowie są wezwani przez Boga, aby zapłacić cenę, żeby przygotować drogę dla innych. Są powołani do znoszenia cierpienia i trudu, żeby inni, którzy przyjdą po nich, mogli otrzymać korzyści z tego, że Pan otwiera przed nimi drogę. W tym znaczeniu Jan Chrzciciel był apostołem, ponieważ był posłany (Malachiasz 4:5, Mateusz 17:10-13), aby przygotować drogę dla Pana (Łukasz 3:4).
Apostołowie generalnie nie zdobywają wielkiej liczby nawróconych. Kiedy apostołowie Paweł i Sylas weszli do Filippi, gdzie zostali wychłostani i uwięzieni, Bóg użył ich cierpienia, aby zburzyć duchowe warownie szatana nad tym regionem, ale Dzieje Ap. 16 odnotowują nawrócenie jedynie strażnika więzienia i jego rodziny oraz Lidii i jej rodziny. Jednakże wtedy w Filippi narodził się kościół, i Pan sprawił, że kościół wzrastał i dobrze mu się powodziło po odejściu Pawła i Sylasa. David Livingston jest kolejnym przykładem apostoła, który zdobywał nowe terytoria duchowe w Afryce, i nawet jeśli nie pozyskał wielu nawróconych, to tacy bracia jak Reinhardt Bonke zbierają teraz żniwo, które było zasiane przez życie Davida Livingstona. Jak pokazuje następujący fragment, jedni są powołani do siania, a inni do zbierania żniwa:
„W tym właśnie sprawdza się przysłowie: Inny sieje, a inny żnie. (38) Ja posłałem was żąć to, nad czym wy nie trudziliście się; inni się trudzili, a wy zebraliście plon ich pracy.” (Jana 4:37-38)
Apostołowie generalnie mają specjalne objawienie w jakiejś szczególnej duchowej dziedzinie. Jesse Duplantis jest na przykład nazwany „apostołem radości”, ponieważ Bóg dał mu szczególne objawienie, którego nie mają inni, odnośnie radości wypływającej z naszej relacji z Panem. Kathryn Kuhlman jest przykładem „apostoła Ducha Świętego”, ponieważ Pan dał jej szczególne objawienie odnośnie naszej relacji z Duchem Świętym. Kenneth Copeland jest apostołem, któremu Pan udzielił szczególnego objawienia boskiej natury i Bożego powołania dla nas, abyśmy byli Jedno z Nim, tak jak Pan Jezus i Ojciec są Jednym (po hebrajsku ehad אֶחָד). Kiedy Pan namaszcza apostoła objawieniem szczególnej mądrości, to wzywa go do wejścia na wrogie terytoria, aby sprzeciwił się ludzkiej mądrości, żeby inni mogli korzystać z tego objawienia. To zazwyczaj skutkuje ogromnym cierpieniem, ponieważ większość religijnych umysłów odrzuci mądrość apostoła i zaatakuje go, tak jak faryzeusze i saduceusze często robili wobec Pana podczas Jego ziemskiej służby. Wszystko to pokazuje więc, jak służba apostolska wychodzi na zewnątrz, co kwalifikuje ją jako służbę „męską”. Jest to więc pierwszy brat Samuela.
Bóg nie umieścił apostołów w Ciele Chrystusa po to, żeby byli uwielbiani, i żeby reszta przerażonych wierzących czciła ich jak półbogów, ale aby byli raczej współpracownikami, którzy będą udzielać apostolskiego namaszczenia, które zostało im udzielone ze względu na współbraci i siostry, aby ich wyposażać, by mogli działać w tym samym namaszczeniu (Mateusz 10:8). Każdy wierzący w Ciele Chrystusa (nie tylko „apostoł”) jest powołany do działaniu w apostolskim namaszczeniu, które otwiera kanał objawienia mądrości do jego umysłu, i który rodzi w nim głębokie pragnienie cierpienia i zapłacenia ceny, aby inni mogli wejść w nowe objawienie poznania Boga (Efezjan 1:15-22).
Rola proroka
Żeby zrozumieć rolę proroczego namaszczenia w każdym wierzącym, musimy spojrzeć na następujące fragmenty Pisma:
„Czy idzie dwóch razem, jeżeli się nie umówili?” (Amos 3:3)
„Zaiste, nie czyni Wszechmogący Pan nic, jeżeli nie objawił swojego planu swoim sługom, prorokom.” (Amos 3:7)
Werset 7 Amosa 3 jest bardzo znany, ale większość wierzących nie dostrzega co Pan mówi 4 wersety wcześniej – w wersecie 3. W jaki sposób te dwa wersety się ze sobą łączą i dlaczego są ze sobą tak blisko związane? Podpowiedź znajdujemy w następującym fragmencie:
„Niebiosa są niebiosami Pana, ale ziemię dał synom ludzkim.” (Psalm 115:16)
Ten werset mówi, że suwerenna wola Boża dokonuje się w Niebie, ale to, co się wydarzy na ziemi jest uwarunkowane tym, na co ludzie pozwolą, żeby się wydarzyło. Bóg obdarzył synów ludzkich tym potężnym przywilejem i odpowiedzialnością. Jest tak wiele cudownych i potężnych rzeczy, które Bóg chce zrobić na Ziemi, ale musi czekać, aż ktoś z nas podniesie swój wzrok i ujrzy Jego wizję dla Ziemi. Kiedy ktoś z nas to zrobi i uwierzy w tę wizję, zgadzając się z nią, wtedy wypełnia się Amos 3:3 i dwoje zaczynają iść razem: Bóg i prorok, który widzi i wierzy w tę wizję. To jest powodem dlaczego Bóg nie uczyni niczego zanim nie objawi tego swoim sługom, prorokom.
Kiedy jeden z nas zgodzi się z Jego wizją i zaczyna ją proroczo ogłaszać nad Ziemią, wtedy wizja zaczyna się manifestować. To dlatego Bóg powiedział Ezechielowi, żeby prorokował do suchych kości w Ezechiela 37 (wersety 4 i 9). Dlaczego Bóg potrzebował Ezechiela („syna człowieczego”, jak nazwał go w wersecie 3), aby prorokował nad suchymi kośćmi, kiedy mógł to zrobić osobiście? Ponieważ przekazał synom ludzkim autorytet nad tym, co się dzieje na Ziemi, jak mówi Psalm 115:16. To dlatego w modlitwie Pańskiej nie są zaakcentowane prośby o nasze osobiste potrzeby, ale o wypełnienie się Bożej woli na Ziemi, tak jak jest w Niebie (Mateusz 6:10). Bóg chce mieć synów i córki, których jedyną ambicją i pragnieniem w życiu jest oglądanie wypełnienia woli Ojca na Ziemi. Boże oczy szukają mężczyzn i kobiet, którzy zechcą podnieść swoje prorocze oczy i ujrzeć Bożą wizję na dni ostateczne, aby mogli się z Nim zgodzić i ogłaszać tę wizję proroczo, aby się objawiła na Ziemi.
Widzimy zatem, że główną służbą proroka jest ujrzenie Bożej wizji dla Ziemi. To dlatego 1 Samuela 9:9 ogłasza, że prorocy w Izraelu byli nazywani „widzącymi”. Jeśli osoba chce wiedzieć czy zanosi się na deszcz, musi wyjść z domu i zobaczyć czy nadciągają chmury deszczowe. Nie możesz ujrzeć wizji tego, co Pan chce uczynić, kiedy pozostajesz w „domu”. To pokazuje, że służba prorocza wymaga „wychodzenia na zewnątrz”. Można powiedzieć, że trzeba wyjść z domu, żeby ujrzeć wizję i powrócić do domu, żeby ją ogłosić. O ile namaszczenie apostolskie przynosi Kościołowi zaopatrzenie w mądrość i objawienie, to prorok zaopatruje Kościół w wizję. Apostoł pokazuje Bożym dzieciom kim są w Chrystusie. Prorok mówi im dokąd zmierzają.
Podsumuję stwierdzeniem, iż służba apostolska jest pierwszym bratem Samuela, a służba prorocza jest drugim bratem. Obie służby współpracują ze sobą i obie są bardzo mocno związane z cierpieniem i składaniem ofiary, jak pokazują następujące fragmenty:
„Tak więc już nie jesteście obcymi i przychodniami, lecz współobywatelami świętych i domownikami Boga, (20) zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, którego kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus” (Efezjan 2:19-20)
„Dlatego też i Mądrość Boża powiedziała: Poślę do nich proroków i apostołów, a z nich niektórych będą zabijać i prześladować” (Łukasz 11:49)
„A potem wyznaczył Pan innych, siedemdziesięciu dwóch, i rozesłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam zamierzał się udać.” (Łukasz 10:1)
Rola ewangelisty
Żeby zrozumieć rolę ewangelisty, musimy zwrócić się do 1 Samuela 17. Kiedy Dawid poszedł walczyć z Goliatem, werset 40 stwierdza, że Dawid wybrał 5 gładkich kamieni z potoku. Te 5 kamieni reprezentuje pięcioraką służbę z Efezjan 4:11. Jednakże Słowo mówi nam, że Dawid użył tylko jednego z tych pięciu kamieni, aby pokonać Goliata. Jeśli każdy z tych 5 kamieni reprezentuje jedną służbę, to którą z nich reprezentuje ten kamień, którym rzucił Dawid? Żeby odpowiedzieć na to pytanie, musimy popatrzeć na to, co Dawid powiedział do Goliata zanim cisnął w niego kamieniem:
„Dzisiaj wyda cię Pan w moją rękę i zabiję cię, i odetnę ci głowę, i dam dziś jeszcze trupy wojska filistyńskiego ptactwu niebieskiemu i zwierzynie polnej, i dowie się cała ziemia, że Izrael ma Boga. I dowie się całe to zgromadzenie, że nie mieczem i włócznią wspomaga Pan, gdyż wojna należy do Pana i On wyda was w ręce nasze.” (1 Samuela 17:46-47)
Dawid robi tutaj dwie rzeczy:
- Prorokuje do Goliata, że go pokona i odetnie mu głowę
- Ogłasza, iż będzie ogólnie znane, że jest Bóg w Izraelu i że Bóg nie zbawia mieczem i włócznią; to jest deklaracja mądrości, ponieważ mądrość objawia duchowe zasady i powoduje wzrost naszego duchowego poznania wewnętrznych mechanizmów i natury nas samych i rzeczy wokół nas. Jak wspomnieliśmy wcześniej, mądrość jest darem najbardziej powiązanym z posługą apostolską, więc możemy stwierdzić, że Dawid przekazał tutaj Goliatowi słowo apostolskie.
To znaczy zatem, że Dawid „rzucił” w Goliata słowem proroczym i słowem apostolskim zanim go zaatakował fizycznym kamieniem. Ponieważ dosłowny kamień został skierowany w kierunku Goliata, więc nie może reprezentować jednej z dwu „matczynych” czy „żeńskich” służb, pozostaje nam więc jako jedyna opcja jedna trzech „ojcowskich” czy „męskich” służb. Jednakże ponieważ w wersetach 46 i 47 Dawid rzucił kamieniem proroczym i apostolskim, nie dosłownie, ale w przenośni, możemy wyciągnąć jedynie taki wniosek, że ten kamień, którym rzucił Dawid reprezentuje trzecią „męską” służbę.
Efezjan 2:20 stwierdza, że apostołowie i prorocy kładą fundament. Ich praca jest często niewidoczna, i dokonuje się przez wstawiennictwo, cierpienie, izolację i odrzucenie. To dlatego kamienie, które reprezentują te dwie służby nie zostały użyte dosłownie, ale w przenośni. Jednakże dzięki pracy apostołów i proroków, zakładany jest fundament dla służby ewangelisty, która przychodzi po to, żeby strącić Goliatów i wszelkie duchy samowywyższenia w niebiosach. Ewangeliści są zatem „zabójcami olbrzymów”, burzą duchowe warownie, aby ludzie w wielkiej liczbie mogli się nawrócić do Bożych prawd. W Łukasza 10, Pan wysyła 70 uczniów po dwóch do każdego miasta i miasteczka, do którego sam miał się potem udać. Te pary reprezentują służby apostolskie i prorocze kładące fundament dla pojawienia się Pana w służbie ewangelisty. W Łukasza 10:18-20, Pan ogłasza, że widział szatana, który spadł z niebios jak błyskawica, reprezentując upadek duchowych Goliatów, które próbują ustanowić swoją władzę na wyżynach.
W 1 i 2 rozdziale Dziejów Apostolskich widzimy tę samą zasadę. Uczniowie zgromadzili się na modlitwie w Górnej Izbie, a kiedy to uczynili, byli wykonawcami następującego proroczego słowa z Joela:
„Wszakże jeszcze teraz mówi Pan: Nawróćcie się do mnie całym swym sercem, w poście, płaczu i narzekaniu! (13) Rozdzierajcie swoje serca, a nie swoje szaty, i nawróćcie się do Pana, swojego Boga, gdyż On jest łaskawy i miłosierny, nierychły do gniewu i pełen litości, i żal mu karania! (14) Kto wie, może pożałuje i zlituje się, i pozostawi błogosławieństwo, abyście mogli składać ofiarę z pokarmów i płynów Panu, waszemu Bogu. (15) Zatrąbcie na rogu na Syjonie, ogłoście święty post, zwołajcie zgromadzenie! (16) Zgromadźcie lud, poświęćcie zebranie, zbierzcie starszych, zgromadźcie dzieci i niemowlęta! Niech oblubieniec wyjdzie ze swej komory, a oblubienica ze swej komnaty! (17) Niech kapłani, słudzy Pana, zapłaczą między przedsionkiem a ołtarzem i mówią: Zmiłuj się nad swoim ludem, Panie, i nie wystawiaj na hańbę swojego dziedzictwa, aby poganie szydzili z niego! Dlaczego mają mówić wśród pogańskich ludów: Gdzie jest ich Bóg?” (Joel 2:12-17)
Dzięki temu wstawiennictwu wypełniło się Słowo, które jest zapisane 11 wersetów dalej:
„A potem wyleję mojego Ducha na wszelkie ciało, i wasi synowie i wasze córki prorokować będą, wasi starcy będą śnili, a wasi młodzieńcy będą mieli widzenia. (2) Także na sługi i służebnice wyleję w owych dniach mojego Ducha. (3) I ukażę znaki na niebie i na ziemi, krew, ogień i słupy dymu.” (Joel 3:1-3)
Widzimy, że to 10-dniowe wstawiennictwo w Wieczerniku zapisane w Dziejach Ap. 1 dokonywało się w silnym namaszczeniu proroczym. Jest tu jednocześnie silne namaszczenie apostolskie, ponieważ Pan posłał uczniów na modlitwę (Dzieje Ap. 1:4-8), a jak już wspomnieliśmy wcześniej, słowo „apostoł” pochodzi z greckiego słowa apostolos, które oznacza „posłany”. Podczas tego 10-dniowego wstawiennictwa apostołowie znaleźli zastępcę Judasza, co symbolizuje prawdziwą służbę apostolską w dniach ostatecznych, nie opartą na prestiżu i ziemskim przesłaniu o powodzeniu, ale na Bożej łasce, z powodu ducha prawości i sprawiedliwości (Dziej Ap. 1:15-26). Jak Bóg pozwoli służbę apostolską omówimy bardziej szczegółowo w kolejnych artykułach.
Po 10 dniach wstawiennictwa, Duch został na nich wylany i zostali ochrzczeni Duchem Świętym. Potem Piotr zaczął głosić do ludzi w Jeruzalem, którzy byli świadkami, że w ciągu jednego dnia 3000 dusz zostało dodanych do Ciała Chrystusa (Dzieje Ap. 2:14-41). Istnieje duchowy powód, dla którego Piotr był wyznaczony przez Ducha Świętego do przemawiania w tym dniu, a to dlatego, że miał on powołanie ewangelisty; bo kiedy został powołany przez Pana, Pan powiedział Piotrowi, że będzie „rybakiem ludzi” (Łukasz 5:10). Widzimy zatem, jak po udzieleniu namaszczenia proroczego i apostolskiego podczas 10 dni „niewidzialnej” modlitwy, ewangelista został posłany przez Ducha Świętego, aby zdobyć wielką liczbę dusz dla Pana. Kiedy czytamy te słowa, które Piotr wypowiedział tamtego dnia (Dzieje Ap. 2:14-40), możemy zobaczyć na nim silne namaszczenie prorocze i apostolskie; odwołał się do słowa proroczego z Joela i Izajasza, a także wyjaśnił duchowe znaczenie fragmentów z Psalmów 16, 89 i 110, co wskazuje na prorocze namaszczenie nad jego życiem. To jest powodem, dlaczego większość współczesnych ewangelistów nie przejawia mocy i namaszczenia Ducha Świętego, i dlatego tak niewiele osób nawraca się do Pana: na ich życiu nie ma namaszczenia apostolskiego i proroczego. Ewangelista nasączony proroczym i apostolskim namaszczeniem jest zabójcą olbrzymów, potężnym mężem Bożym, który może strącać zwierzchności i moce w powietrzu i budować Boże królestwo na Ziemi. „Nadchodzą dni”, mówi Pan, „kiedy wzbudzę potężny Kościół ewangelistów, potężnych mężczyzn i kobiety z silnym namaszczeniem apostolskim i proroczym nad ich życiem. Oni będą Moimi Synami i Moimi córkami, i oni objawią Moją Chwałę na Ziemi”.
Podsumowując, możemy powiedzieć, że służba ewangelisty jest służbą „wychodzącą na zewnątrz”, która wychodzi, aby zniszczyć duchowych olbrzymów, aby nawrócić do Pana wielką liczbę serc. Kiedy ewangeliści odcinają głowy olbrzymom, wtedy nad wrogiem odniesione jest totalne zwycięstwo i można brać łupy (1 Sam 17:51-53).
Są zatem trzy „męskie” służby: apostołowie, prorocy i ewangeliści.
Rola pastorów i nauczycieli
Istnieje powód dlaczego pastorów i nauczycieli omawiamy razem, a nie oddzielnie jak inne służby. Jeśli przyjrzymy się wersetowi Efezjan 4:11, zauważymy ciekawy szczegół:
„I On ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a innych pasterzami i nauczycielami” (Efezjan 4:11)
Zauważ, że pierwsze trzy służby są wymienione oddzielnie („jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami”), podczas gdy pozostałe dwie są wymienione razem („a innych pasterzami i nauczycielami”). Powodem tego jest przede wszystkim subtelny sposób potwierdzający, że te 3 pierwsze służby, są to służby „męskie”, z zewnętrzną projekcją, podczas gdy 2 pozostałe pozostają w „domu” (t.j. – wewnątrz domu Bożego) i pracują razem opiekując się i wychowując tych, którzy zostali przyprowadzeni do „domu” przez inne służby. Drugim (i analogicznym) powodem jest fakt, że 5 służb wspomnianych w tym wersecie koresponduje z 4 twarzami żywych istot wspomnianych w Ezechielu 1 i Objawieniu 4. Ponieważ służb jest 5, a tylko 4 twarze, dwie służby muszą odpowiadać jednej twarzy. Omówimy to w przyszłym artykule.
Żeby zrozumieć złożoną rolę obu tych „żeńskich” służb, musimy najpierw popatrzeć na trzy składowe naszych dusz. Pierwsze przykazanie, według Pana, jest następujące:
„A On mu powiedział: Będziesz miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej.” (Mateusz 22:37)
Ten werset, i inne wersety w Piśmie pokazują, że nasza dusza składa się z trzech części:
| 1 | Serce: Według Efezjan 6:6, serce jest miejscem, gdzie przebywa nasza wola. To jest ta część duszy, która podejmuje decyzje. |
| 2 | Emocje: To najbardziej dominująca część duszy i to właśnie jest powodem dlaczego odnosi się je czasem do całej „duszy”, jak w Mateusza 22:37. Podobnie sytuacja się ma z miastem Nowy Jork i stanem Nowy Jork. Kiedy ludzie mówią „Nowy Jork”, to można to odnosić do stanu, lub najbardziej znanego miasta tego stanu. W ten sam sposób, kiedy Biblia mówi o „duszy”, to czasami odnosi się to do całej duszy („stanu Nowy Jork”), a czasami do najbardziej dominującej części duszy, t.j.- emocji („miasta Nowy Jork”). |
W przeciwieństwie do popularnego poglądu, serce to nie jest to samo co „emocje”, nawet jeśli są ze sobą bardzo blisko związane. Serce jest tą niezależną częścią naszej duszy, która podejmuje decyzje, a wielokrotnie używa emocji jako „sensorów” do wykrywania informacji, której logiczny umysł nie może pojąć. Kiedy kobiety mówią o używaniu „kobiecej intuicji”, to mówią o podejmowaniu decyzji w oparciu o to, co „słyszą” ich emocje. Tutaj serce działa w połączeniu z emocjami. W oparciu o Pismo, możemy powiedzieć, że serce musi nauczyć się „słyszeć” emocjami, a „widzieć” umysłem. Serce, które „słucha” jedynie emocji, a ignoruje umysł, może łatwo ulec zwiedzeniu, a serce, które „widzi” jedynie umysłem, a ignoruje „słuchanie” staje się materialistyczne i niewierzące. Umieścimy jeszcze artykuły na ten temat.
| 3 | Umysł: To centrum naszych myśli i logiki. Sądy są dokonywane na podstawie praw moralnych i zasad, które przechowuje nasz umysł. |
Podczas gdy męskie służby są przeznaczone do karmienia autorytetu ducha, to żeńskie służby są przeznaczone do pielęgnowania duszy. Nauczyciele są wyznaczeni przez Boga do „karmienia” umysłu przez nauczanie objawionej mądrości otrzymanej przez apostolskie namaszczenie w Kościele. To znaczy, że męska służba „apostoła” przynosi Kościołowi objawienie mądrości, a żeńska służba „nauczyciela” pielęgnuje i umacnia tę mądrość w umysłach współwierzących.
Podczas gdy nauczyciele są wyznaczeni do pielęgnowania umysłu, pastorzy są wyznaczeni do pielęgnowania i posilania pozostałych części duszy, t.j.- serca i emocji. Ponieważ greckie słowo użyte w Nowym Testamencie na określenie pastora znaczy dosłownie „pasterz”, można powiedzieć, że pastorzy są umieszczeni przez Boga w Ciele Chrystusa, żeby zapewnić sercom wierzących ludzi stałe „nastawienie” na Bożą wolę, i nie pozwolić emocjom „zboczyć” z Bożej wizji i celów. Męska służba „ewangelisty” przynosi Kościołowi nawrócone serca, a żeńska służba „pastora” pielęgnuje i posila te nawrócone serca, żeby były zawsze skoncentrowane na Bożej woli. Podobnie męska służba „proroka” przynosi Kościołowi wizję i Boży cel, sprawiając, że wierzący „zakochują się” w wizji Pana. Z tych 3 męskich służb, jak pokazuje Pismo, służba „proroka” jest najbardziej „emocjonalna”. Służba prorocza jest przeznaczona do tego, żeby ukierunkować siłę naszych emocji na Bożą wizję. Potem przychodzi żeńska służba „pastora”, aby pielęgnować i posilać emocje współwierzących i ukierunkować je na wizje i cele objawione przez prorocze namaszczenie.
Służba nauczyciela nie jest przeznaczona do przynoszenia duchowego objawienia, ponieważ objawienie pochodzi z namaszczenia apostolskiego. To dlatego tak wiele kościołów doświadcza doktrynalnej stagnacji, nauczając latami tych samych rzeczy, gdyż Biblia nie jest dla nich żywą księgą zawierającą potężne tajemnice i duchowe zasady. Podobnie służba pasterska nie jest przeznaczona do otrzymywania proroczej wizji, aby strącać duchowych olbrzymów. To dlatego jest tak wiele słabych kościołów wędrujących po pustyni bez wizji, ponieważ są prowadzeni przez pastorów, którzy pozbyli się proroczego namaszczenia ze swoich kongregacji, aby wprowadzić ludzką wizję, która nie pochodzi od Boga, i sami uczynili siebie panami Bożego dziedzictwa (1 Piotra 5:3).
niezatrzymywalna 
Komentarze 4 to “Służby „męskie” i „żeńskie” w Kościele”