Wierzący w trakcie Przebudzenia

Noe Leon

Ten artykuł omawia pewne cechy charakterystyczne, które będą przeważały u wierzących w całym Ciele Chrystusa podczas przebudzenia w dniach ostatecznych, które nadchodzą. Po tym jak skończy się konflikt pomiędzy prawdziwym duchem proroczym a obecnym matriarchatem pastoralnym, zostanie utorowana droga dla nowego Kościoła, w którym wierzący zamanifestują Boży potencjał, który jest w nich.

Kościół oparty na sądzie 

Po opisie konfrontacji proroka z pastorem w rozdziale 31 (opisanej w poprzednim artykule), prorok Izajasz, pod namaszczeniem Ducha stwierdza:

„Oto król będzie rządził w sprawiedliwości, a książęta według prawa będą panować.” (Izajasz 32:1)

Jak już powiedzieliśmy w poprzednim artykule, ten werset mówi o Kościele zjednoczonym pod panowaniem Jednego Króla, Króla Jezusa, ale objawia także, iż Kościół dni ostatecznych będzie rządzony przez sprawiedliwość (t.j.- „prawość”) i sąd. Kościół dni ostatecznych nie będzie polegał na leworęcznej łasce i błogosławieństwach, a raczej na praworęcznej prawdzie i sądzie.

„Ale szukajcie najpierw Królestwa Bożego i sprawiedliwości jego, a wszystko inne będzie wam dodane.” (Mateusz 6:33)

Zwróć uwagę, że Izajasz 32:1 mówi o królu panującym w sprawiedliwości, co odpowiada „Królestwu Bożemu i Jego sprawiedliwości ” z Mateusza 6:33. Zauważ także, iż Izajasz 32:1 mówi o „książętach” panujących według prawa. Kim są ci „książęta”? Żeby na to odpowiedzieć, musimy zajrzeć do następującego fragmentu:

„Jakub zaś pozostał sam. I mocował się z nim pewien mąż aż do wzejścia zorzy. (25) A gdy widział, że go nie przemoże, uderzył go w staw biodrowy i zwichnął staw biodrowy Jakuba, gdy się z nim mocował. (26) I rzekł: Puść mnie, bo już wzeszła zorza. Ale on odpowiedział: Nie puszczę cię, dopóki mi nie pobłogosławisz. (27) Wtedy rzekł do niego: Jakie jest imię twoje? I odpowiedział: Jakub. (28) Wtedy rzekł: Nie będziesz już nazywał się Jakub, lecz Izrael, bo (w ang. jako książę) walczyłeś z Bogiem i z ludźmi i zwyciężyłeś. (29) A Jakub zapytał, mówiąc: Powiedz mi, proszę, jakie jest imię twoje? Na to odpowiedział: Dlaczego pytasz o imię moje? I tam mu błogosławił. (30) I nazwał Jakub to miejsce Peniel, mówiąc: Oglądałem Boga twarzą w twarz, a jednak ocalało życie moje. (31) A gdy przechodził przez Peniel, wschodziło nad nim słońce, on zaś utykał z powodu biodra swego. (32) Dlatego synowie Izraela aż do dnia dzisiejszego nie jedzą ścięgna, które jest w stawie biodrowym, ponieważ uderzył Jakuba w staw biodrowy, w to właśnie ścięgno.” (Rodzaju 32:24-32)

W powyższym fragmencie, Jakub był już bardzo zamożnym człowiekiem, który zrozumiał, że potrzebuje Bożego błogosławieństwa (w.26). Zwróć uwagę, że Jakub nie uważał swojego naturalnego bogactwa za „błogosławieństwo”. Przeciwnie, nawet by o nie nie prosił. Był gotów walczyć z Bogiem i zobaczyć Go twarzą w twarz, narażając się na śmierć, gdyż żaden człowiek nie może ujrzeć Bożego oblicza i żyć (Wyjścia 33:20 ). Przed ostatecznym „pobłogosławieniem” Jakuba, Bóg dotknął jego stawu biodrowego i „zwichnął” mu go, sprawiając, że Jakub wyszedł z tej walki kulejąc. Tej pamiętnej nocy Jakub stanął wobec chwały Bożego Oblicza (2 Koryntian 4:6), i umarł, w sensie duchowym, bo umarło jego uzależnienie od ludzkiej pomysłowości i siły. Dotykając tego zagłębienia w jego udzie, Bóg pokonał moc największej masy mięśniowej w organizmie człowieka, właśnie w udzie, i stał się on słabą istotą, zależną od Boga. Wystawiając się  na obecność  chwały Bożej, Jego Sądów i na śmierć, Jakub został przemianowany na „Izraela” i ogłoszony „księciem” u Boga (w.2 ). Do takich książąt odnosi się Izajasz 32:1. Są nimi wierzący, którzy zmagają się z Bogiem i są gotowi wystawić się na obecność chwały Bożej i Jego sądów, i umrzeć, aby zostać wskrzeszonymi do nowej duchowej natury. Książęta w Kościele dni ostatecznych, którzy są wierni, nie stronią od Bożych sądów, ale pragną ich tak bardzo, że Bóg może kształtować ich na Swoje podobieństwo. Ci wierzący będą uprawnieni do „panowania według prawa”, jak oświadcza Izajasz 32:1. Kościół dni ostatecznych będzie więc pełen wiernych, duchowych „książąt”, którzy będą wyzwalać słowa sądu poprzez swoje modlitwy, a poprzez swoje życie będą ustanawiać sprawiedliwość Bożą wewnątrz i na zewnątrz Kościoła. Sądy te nie zostaną ustanowione przez legalistyczne przepisy kościelne. Te sądy są duchowe i będą wyzwalane przez tych, którzy mają gorliwość w sprawiedliwości i sądach Boga, i którzy pragną spełnienia się następujących słów proroczych:

„Wysławiajcie Pana, wzywajcie imienia jego, Głoście narodom czyny jego! (2) Śpiewajcie mu, grajcie mu, Opowiadajcie o wszystkich cudach jego! (3) Chlubcie się imieniem jego świętym, Niech raduje się serce szukających Pana! (4) Szukajcie Pana i mocy jego, Szukajcie zawsze oblicza jego! (5) Pamiętajcie o cudach, które uczynił, O znakach i wyrokach ust jego. (6) Wy, potomkowie Abrahama, sługi jego, Synowie Jakuba, wybrańcy jego! (7) On jest Panem, Bogiem waszym, Prawa jego na całej ziemi.” (Psalm 105:1-7) 

Zwróć uwagę, że powyższy fragment wyraża radość wobec Bożych sądów wypełniających Ziemię, a nie z powodu materialnych Bożych błogosławieństw pełnych kont bankowych. Zauważ także, iż wzywa nas do szukania Jego oblicza (w.4), nawet mimo, że Sam Bóg ogłosił, że ci, którzy ujrzą Jego oblicze – umrą (Wyjścia 33:20). Bóg jest bardziej zainteresowany wierzącymi, którzy są gotowi umrzeć dla siebie i poznać Jego twarz niż wierzącymi, którym wystarczy poznać to, co mogą dostać z Jego rąk. Ci, którzy pragną spotkania twarzą w twarz z Jego świętą i sprawiedliwą naturą będą „książętami”, którzy w dniach ostatnich będą panować według prawa. Zauważ też, że Izajasz 32:1 nie mówi, że będą „panować w sposób umilający życie i poprawiający samopoczucie”.

Naprawdę męski Kościół

Po wersecie Izajasza 32:1, Duch Boży ogłasza:

„Bo mąż on będzie jako zasłona od wiatru, i jako zakrycie przed powodzią; jako strumienie wód na miejscu suchem, jako cień skały wielkiej w ziemi upragnionej.” (Izajasz 32:2 BG)

Mówiąc „mąż”, powyższy fragment stwierdza, że każdy oddany wierzący w Kościele dni ostatecznych będzie miał te 4 cechy (słowo „mąż” tutaj jest podobne do zwrotu „na mężczyznę”, które wskazuje na to, że każdy członek danej grupy posiada pewne cechy). Słowo „mąż” w oryginale hebrajskim Izajasza 32:2 to isz אִישׁ, które wskazuje na cechy „męskie”. Oczywiście, to nie znaczy, że fizyczne kobiety są wyłączone z tego fragmentu. Tu chodzi o to, że odnosi się ono do wierzących, którzy chodzą w duchu w przeciwieństwie do duszy. Jak już dzieliliśmy się wielokrotnie w poprzednich artykułach, Biblia łączy cechy męskie z duchem, a żeńskie z duszą. Jak już dzieliliśmy się w poprzednim artykule, służba apostolska, prorocza i ewangelisty są służbami „męskimi”, które karmią ducha, podczas gdy posługi duszpasterskie i nauczycielskie są „żeńskimi” służbami, które karmią duszę. Po zniesieniu matriarchatu pastoralnego w Kościele, Ciało Chrystusa zostanie wystawione na silne oddziaływanie apostolskiego, proroczego i ewangelizacyjnego namaszczenia, sprawiając, że Ciało Chrystusa będzie pełne wierzących (męskich i żeńskich), którzy będą przejawiać cechy isz אִישׁ, t.j.- męskie w duchu.

Kiedy kaznodzieje mówią o odbudowaniu „służby apostolskiej” w dniach ostatecznych, to większość z nich wydaje się uważać, że znaczy to, że Kościół będzie wypełniony sługami, którym będzie wolno namalować sobie na drzwiach gabinetu słowo „Apostoł„. Znam wielu pełnoetatowych usługujących, którzy nazywają siebie (i są nazywani) „apostołami”, ale postępują jak pastorzy i nauczyciele. Odbudowa apostolskiego namaszczenia nie znaczy, że „Pastor Jakub” czy „Pastor Tomasz” zostaną wreszcie rozpoznani jako „apostołowie”. Tu chodzi o duchowe udzielanie Kościołowi, żeby wszyscy wierzący postępowali jak apostołowie, którzy działają według Bożej Mądrości i Jego Sądów. Kongregacją naprawdę apostolską nie jest kongregacja, w której jest jeden usługujący rozpoznawany jako „apostoł”, ale jest to takie zgromadzenie, w którym każdy członek chodzi, mówi i postępuje jak apostoł. Prawdziwie prorocza kongregacja to taka, w której każdy członek chodzi, mówi i postępuje jak prorok. Prawdziwa ewangelizacyjna kongregacja to taka, w której każdy członek chodzi, mówi i postępuje jak prawdziwy ewangelista. Dlaczego? Ponieważ cień Bożego namaszczenia rodzi:

„I odpowiadając anioł, rzekł jej: Duch Święty zstąpi na ciebie i moc Najwyższego zacieni cię. Dlatego też to, co się narodzi, będzie święte i będzie nazwane Synem Bożym.” (Łukasz 1:35)

Jeśli jesteś wystawiony na działanie prawdziwego namaszczenia apostolskiego, to dojdzie w tobie do „poczęcia” apostoła i zaczniesz chodzić, mówić i postępować jak apostoł. Jeśli jesteś wystawiony na działanie prawdziwego namaszczenia proroczego, to dojdzie w tobie do „poczęcia” proroka i zaczniesz chodzić, mówić i postępować jak prorok. Bóg nie umieścił apostołów i proroków w Ciele Chrystusa nie po to, żeby byli otaczani przez innych wierzących czcią za to, że są „apostołami” czy „prorokami”, ale po to, żeby mogli wierzącym wokół siebie udzielać swojej „apostolskości” czy „proroczości”. Inaczej mówiąc, apostołowie i prorocy są dani po to, żeby inni wierzący mogli być do nich podobni, a nie im poddani.

Po obaleniu matriarchatu pastoralnego, Kościół dni ostatecznych będzie pełen apostołów, proroków i ewangelistów, którzy będą udzielać namaszczenia swoich męskich służb wszystkim wierzącym, tworząc Kościół, gdzie wierzący w ogóle (mężczyźni i kobiety) będą manifestować męskie cechy „ducha”, zamiast „duszewnych” cech, które obecnie przejawia większość wierzących.

Łamacze Trójkąta

Zwróćmy się do Izajasza 32:2:

„I będzie każdy jak kryjówka przed wiatrem i jak schronienie przed ulewą, jak strumienie wód na suchym stepie, jak cień potężnej skały w ziemi spragnionej.” (Izajasz 32:2)

Z tego fragmentu możemy wywnioskować, że wierzący będą

1. Jak kryjówka przed wiatrem
2. Jak schronienie przed ulewą
3. Jak strumienie wód na suchym stepie
4. Jak cień potężnej skały w ziemi utrudzonej

Aby to zrozumieć musimy najpierw pojąć „strukturę”, w której działają złe duchy. W oparciu o naszą serię artykułów o 7 typach złych duchów, możemy skonstruować następującą „tabelę cech charakterystycznych”:

Zły duch	Prawo czy Leworęczny	Związany ze Wsią?	Związany z Ziemią?
Girgaszyci	Praworęczny	Nie	Tak
Jebusyci	Praworęczny	Nie	Nie
Amoryci	(Nie dotyczy)	Nie	Nie
Hetyci	Leworęczny	Nie	Nie
Kananejczycy	Leworęczny	Nie	Tak
Peryzyci	Praworęczny	Tak	Nie
Chiwwici	Leworęczny	Tak	Nie

Podamy teraz krótkie wyjaśnienie każdej z kolumn:

1

Kolumna „Prawo czy Leworęczny” wskazuje na to czy dany duch zły skłania się ku „ograniczeniom” (praworęczny) czy „ekscesom” (leworęczny). Duch Jebusyty jest na przykład praworęczny, ponieważ jest to duch humanistycznego legalizmu, który ogranicza wierzących. Duch Chiwwity jest natomiast leworęczny, ponieważ promuje pobłażanie w odziedziczonej łasce. Jedynym duchem, którego nie można zakwalifikować jako stricte prawo lub leworęcznego jest duch Amoryty, ponieważ przejawia obie cechy. Jak sobie przypominasz z naszych poprzednich artykułów, Amoryci są ziemskimi królami, którzy czasami narzucają praworęczne prawo przez swoich jebusyckich funkcjonariuszy, a czasami stosują leworęczny terror i lęk wobec swoich poddanych przez ukryte zastraszanie.

2

Kolumna „Czy związany ze wsią?” wskazuje na to czy zły duch jest związany z koncepcją „wsi”. Jak sobie przypominasz, duchami związanymi z wsią są Peryzyci i Chiwwici. Peryzyci są „wieśniakami”, co sprawia, że ci ludzie rezygnują z własnych celów i ograniczają swoje do życie do „duchowego ubóstwa”, ponieważ są „zbyt mali i bez znaczenia”, żeby marzyć. Chiwwici natomiast są „wieśniakami”, którzy sprawiają, że ludzie ograniczają swoją życiową wizję do hedonistycznej radości z bogactwa.

3	Kolumna „Czy związany z ziemią?” wskazuje na to czy dany duch ma powiązania z „ziemią” czy nie. Z tych siedmiu złych duchów jedynie dwa są związane z ziemią „Kananejczycy” („mieszkańcy nizin”) i „Girgaszyci” („mieszkańcy lepianek”).

Powyższa tabela pozwala nam umieścić te 7 duchów w następującym trójkącie:

Zasady narysowania tej konstrukcji są następujące:

1	Amoryci znajdują się pośrodku, ponieważ nie są ani prawo, ani leworęczni.

2	Amoryci znajdują się na wierzchołku trójkąta, ponieważ są duchami „ziemskich królów”; Amoryci są „mocarzami” w hierarchii zła.

3	Jebusyci, Girgaszyci i Peryzyci znajdują się po prawej stronie, ponieważ są to duchy „praworęczne”.

4	Hetyci, Kananejczycy i Chiwwici znajdują się po lewej stronie, ponieważ są duchami „leworęcznymi”.

5	Peryzyci i Chiwwici są umieszczeni wewnątrz trójkąta, ponieważ są „duchami wieśniaków”, które ograniczają wizję ludzi.

6	Girgaszyci i Kananejczycy są umieszczeni na podstawie trójkąta, ponieważ są „związani z ziemią”, więc działają jako „baza”, która utrzymuje hierarchię złych duchów na Ziemi.

W oparciu o ten trójkąt możemy zobaczyć, że Izajasz 32:1-2 opisuje zniszczenie tej hierarchii złych duchów, które panują nad Kościołem i światem ogólnie. W Izajasza 32:1 Pan mówi o królu panującym w sprawiedliwości, co wskazuje na obalenie królów amoryckich (fizycznych i duchowych), aby mogło być ustanowione królestwo Boga. To oznacza wyeliminowanie górnego wierzchołka powyższego trójkąta i ustanowienie „fortecy Syjonu„, w której Królem będzie Wszechmocny Bóg. W Izajasza 32:2 Pan opisuje potem jak będą postępować wierzący w Kościele, żeby z zewnętrznych krawędzi strącić pozostałe 4 duchy, aby ochronić twierdzę Syjon przed atakami wroga. Jak powiedzieliśmy wcześniej, Izajasz 32:2 stwierdza, że wierzący będą

1. Jak kryjówka przed wiatrem
2. Jak schronienie przed ulewą
3. Jak strumienie wód w suchym stepie
4. Jak cień wielkiej skały w utrudzonej ziemi

Tych 4 wrogów (przedstawionych powyżej na czerwono) odnosi się do 4 kropek na zewnętrznych krawędziach trójkąta po usunięciu Amoryty, t.j.- Girgaszytów, Jebusytów, Hetytów i Kananejczyków.

Kiedy się studiuje temat 7 typów złych duchów, to powoli staje się oczywiste, że tych 5 z 7 typów jest związanych z 5 służbami z Efezjan 4:11:

1. Kiedy apostoł nie jest poddany Duchowi, to ma tendencję do stania się Jebusytą,  który dokonuje sądów w ciele zamiast wydawać je w mądrości Ducha.
2. Kiedy prorok nie jest poddany Duchowi, to ma tendencję do stania się prorokiem kierowanym przez duchy Hetytów – zwiedzenie i fałszywe proroctwa.
3. Kiedy ewangelista „się zepsuje”, staje się ziemskim królem Amorytą, który panuje nad innymi zamiast zdobywać warownie zła, aby na Ziemi można było ustanowić Boże Królestwo.
4. Kiedy pastor „się zepsuje”, staje się pobłażającym Kananejczykiem który przyzwala na nieprawość tym, o których się troszczy, w żarliwej chęci zadowolenia ich.
5. Kiedy nauczyciel „się zepsuje”, wtedy staje się Girgaszytą, który postrzega Słowo Boże (i w ogóle życie) swoim naturalnym umysłem, stając się „uczonym w Piśmie”, który pojmuje Słowo dosłownie i nienawidzi wszelkich interpretacji, które według niego brzmią zbyt „mistycznie”.

 

[Każda służba ma naturalną tendencję do degenerowania się w któryś ze złych duchów; kiedy duchy z „trójkąta zła” zamienimy na „oryginalne” służby, wtedy zdobyliśmy ten trójkąt]

Zwróć uwagę, że 5 tych powyższych złych duchów odpowiada 5 złym duchom na zewnętrznej krawędzi trójkąta, co oznacza, że wierzący w Ciele Chrystusa byli jako wieśniacy trzymani przez wieki w pułapce wewnątrz trójkąta zła przez służby, które pozwalały kierować sobą duchom przeciwnym Bożej woli. Poprzez konflikt proroków z pastorami opisany w Izajaszu 31, Pan wyzwoli swój lud proroczy z tego trójkąta, który go więził przez wieki, i On wzbudzi duchowy naród potężnych wierzących, którzy nie pozwolą tym złym duchom na powtórne zajęcie „twierdzy Syjon”.

W kolejnych akapitach zobaczymy który zły duch stoi za każdym z tych 4 wrogów z Izajasza 32:2.

Pogromcy wiatru

Żeby zrozumieć do czego odnosi się „wiatr” z Izajasza 32:2, musimy skierować się do tego, co Pan mówił o wietrze w Jana 3:

„Wiatr wieje, dokąd chce, i szum jego słyszysz, ale nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd idzie; tak jest z każdym, kto się narodził z Ducha.” (Jan 3:8)

Możemy stąd rozeznać, że ci, którzy żyją w Duchu są jak żaglówki z rozpostartymi żaglami, pozwalającymi Duchowi Świętemu zabrać ich tam, gdzie On ich powołuje. Jak powiada Pan w tym wersecie, wiatr jest fizycznie niewidzialny, więc wskazuje na to, że jest kierowany przez Osobę, która nie może być postrzegana naturalnym umysłem. Ci, którzy opierają swoje decyzje dnia codziennego na tym, co może rozeznać ich logiczne myślenie, nigdy się nie nauczą co to znaczy być prowadzonym przez Ducha, ponieważ Bóg wymaga od nas chodzenia przez wiarę, a nie oglądaniem (2 Koryntian 5:7). To znaczy, że Bóg będzie nas wzywał do robienia rzeczy, które dla naszego naturalnego umysłu nie będą miały żadnego sensu. Oczywiście, to nie oznacza, że mamy całkowicie ignorować nasz umysł. To Bóg, a nie szatan stworzył umysł, więc Bóg ma dla umysłu potężny plan. Mamy używać naszego naturalnego rozumu, ale mamy mieć także cały czas nastawione żagle, w stanie stałej gotowości do prowadzenia przez Ducha Świętego na wypadek, gdy wezwie nas do zrobienia czegoś, czego nasz naturalny umysł jeszcze nie pojmuje. Nasze dusze powinny być prowadzone przez Ducha, nie przez nasz naturalny umysł, który w naszym życiu powinien być służyć jako instrument, a nie pilot.

Jak już mówiliśmy w poprzednich artykułach, emocje grają dużą rolę w życiu prowadzonym przez Ducha Świętego. To dlatego wierzący mówią „czuję, że Bóg powołuje mnie do zrobienia tego czy tamtego”. W pewnym sensie emocje działają jak „żagiel”, który odbiera podpowiedzi Ducha Świętego. Nasze serca działają jak „piloci” w łodzi, którzy decydują czy podnieść żagiel czy opuścić, i jakiemu wiatrowi się poddać.

Jak już się dowiedzieliśmy w artykule o Hetytach, duchy zwodnicze są duchami Hetytów, które wywierają wpływ na emocje ludzi i prowadzą ich w złym kierunku. To znaczy, że mogą one oddziaływać na naszą duszę jako „wiatr”. Kiedy studiowaliśmy o Hetytach, dowiedzieliśmy się także jak mogą doprowadzić do tego, że prorocy prorokują rzeczy, które nie są z Boga, prowadząc Boży lud do robienia rzeczy, których Bóg im nie polecił robić (2 Kronik 18). Możemy zatem wywnioskować, że „wiatr” z Izajasza 32:2 odnosi się do duchów Hetytów, które są duchami fałszywych proroctw, zwodzących ludzi wierzących do robienia rzeczy, które są niezgodne z Bożą wolą. Duch Święty jest proroczy w swojej naturze, i duchy Hetytów starają się być słyszalnymi i odczuwalnymi jak Duch Święty, ale mogą one jedynie zwieść tych, których serca nie szukają Bożej woli. To dlatego król Jehoszafat w 2 Kronik 18 nie był tak od razu przekonany tymi fałszywymi proroctwami, które słyszał. W końcu jednak dał się zwieść, ponieważ pozwolił, aby jego przyjacielskie uczucia względem Achaba objęły pierwszeństwo przed Bożą wolą w jego życiu. Trzeba podkreślić, że duchy Hetytów mogą prowadzić ludzi z prawomocnym powołaniem proroczym do wygłaszania fałszywych proroctw. Inaczej mówiąc, jeśli jakaś osoba przekazuje fałszywe proroctwo, to nie oznacza automatycznie, że nie jest ona prorokiem. To znaczy jedynie, że pozwoliła prowadzić się niewłaściwemu wiatrowi.

 „Owce moje głosu mojego słuchają i Ja znam je, a one idą za mną.” (Jan 10:27)

Kiedy Izajasz 32:2 stwierdza, że wierzący w dniach ostatecznych będą służyć jako „kryjówka” przed wiatrem, to wynika z tego, że wierzący będą mieli zdolność do chronienia innych przed duchami zwiedzenia i fałszywego proroctwa. „Kryjówka” mówi o ukrytym miejscu „samotności” i wskazuje na intymność, którą prorok odczuwa z Bogiem, kiedy słyszy od Niego „tajemne rzeczy”. Kościół stanie się wkrótce „proroczym ludem”, gdzie każdy wierzący będzie wiedział, że jest szczególny w oczach Boga, który pozwala mu wejść do intymności z Nim i słyszeć rzeczy wypowiadane bezpośrednio z Jego ust. Ta pewność, że mają oni bezpośredni dostęp do Bożego głosu sprawi, że ci ludzie będą przemawiać w silnym autorytecie proroczym i w mocy.

Schronienia przed nawałnicą

Żeby zrozumieć co oznacza „ulewa” z Izajasza 32:2, musimy poznać słowo użyte w oryginalnym tekście hebrajskim, zerem זָרֶם, które pochodzi od innego hebrajskiego słowa, zaram, oznaczającego „wylanie wód powodzi”. To znaczy, że ta „nawałnica” z Izajasza 32:2 dosłownie wskazuje na nagłe wylanie wód. Woda w Piśmie odnosi się do „życia”:

„Odpowiadając jej Jezus, rzekł do niej: Gdybyś znała dar Boży i tego, który mówi do ciebie: Daj mi pić, wtedy sama prosiłabyś go, i dałby ci wody żywej.” (Jan 4:10)

Człowiek odczuwa „ożywienie” kiedy doświadcza silnego poruszenia w emocjach. To dlatego stoicy, intelektualiści, ludzie zorientowani rozumowo, którzy nie uzewnętrzniają swoich uczuć, sprawiają wrażenie martwych czy „pozbawionych życia”. Możemy stąd wywnioskować, że zła „nawałnica” z Izajasza 32:2 odnosi się do nagłych poruszeń złych pasji, które wskazują na duchy Kananejczyków. Jak przypominasz sobie z poprzedniego artykułu o Kananejczykach, są to duchy odpowiedzialne za uzależnienia i perwersje seksualne. Są także odpowiedzialne za takie rzeczy jak „presja otoczenia” i „trendy w modzie„, które działają jak nawałnica i pociągają ludzi do dopasowania swojego postępowania do przekonań innych, aby się im przypodobać. Jest wielu wierzących, którzy utracili Boże powołanie dla swojego życia z powodu pragnienia nie wychylania się poza „szereg”, t.j.- poza cielesną mentalność pozostałych członków kongregacji. W dniach ostatecznych większość wierzących w Kościele będzie jednak schronieniem przed tą kananejską nawałnicą, a nie samą nawałnicą. Wierzący podczas przebudzenia dni ostatecznych będzie kierowany przez duchowe przeświadczenie, a nie przez „duszewny” konformizm. Wierzący dni ostatecznych będą prowadzeni do tego, co jest prawe, bez względu na konsekwencje i bez względu na tych, którzy będą w opozycji do nich, nawet jeśli będzie im się sprzeciwiał pastor czy inne „religijne” eminencje.

„Ale wy sami miejcie się na baczności: Będą was wydawać sądom, a w synagogach będziecie bici; postawią was też przed namiestnikami i królami z mego powodu, abyście złożyli świadectwo przed nimi. (10) Lecz najpierw musi być zwiastowana ewangelia wszystkim narodom. (11) A gdy was poprowadzą, żeby was wydać, nie troszczcie się naprzód o to, co macie mówić, ale mówcie to, co wam będzie dane w owej godzinie, albowiem nie wy jesteście tymi, którzy mówią, lecz Duch Święty. (12) I wyda na śmierć brat brata, a ojciec syna, i powstaną dzieci przeciwko rodzicom, i przyprawią ich o śmierć. (13) I będziecie w nienawiści u wszystkich dla imienia mego; ale kto wytrwa do końca, będzie zbawiony.” (Marek 13:9-13)

Rzeki usuwające suszę

Żeby zrozumieć do czego odnosi się „suchy kraj” z Izajasza 32:2, musimy udać się do Dziejów Ap. 8:

„A anioł Pański rzekł do Filipa, mówiąc: Wstań i idź na południe drogą, która prowadzi z Jerozolimy do Gazy. Jest to droga pustynna. (27) I powstawszy, poszedł. A oto Etiopczyk, eunuch, dostojnik królowej etiopskiej Kandaki, który zarządzał jej wszystkimi skarbami, a przyszedł do Jerozolimy, aby się modlić, (28) powracał, a siedząc na swoim wozie, czytał proroka Izajasza. (29) I rzekł Duch Filipowi: Podejdź i przyłącz się do tego wozu. (30) A gdy Filip podbiegł, usłyszał, jak tamten czytał proroka Izajasza, i rzekł: Czy rozumiesz to, co czytasz? (31) Ten zaś powiedział: Jakżebym mógł, jeśli mnie nikt nie pouczył? I poprosił Filipa, aby wsiadł i zajął przy nim miejsce. (32) A ustęp Pisma, który czytał, był ten: Jak owca na rzeź był prowadzony I jak baranek milczący wobec tego, który go strzyże, Tak nie otwiera ust swoich; (33) W poniżeniu jego wyjęty został spod prawa, O jego rodzie któż opowie? Bo życie jego z ziemi zgładzone zostaje. (34) Wtedy eunuch odezwał się do Filipa i rzekł: Proszę cię, o kim to prorok mówi? O sobie samym, czy też o kim innym? (35) A Filip otworzył swoje usta i zwiastował mu dobrą nowinę o Jezusie, począwszy od tego ustępu Pisma. (36) A gdy tak jechali drogą, przybyli nad jakąś wodę, a eunuch rzekł: Oto woda; cóż stoi na przeszkodzie, abym został ochrzczony? (37) Filip zaś powiedział mu: Jeśli wierzysz z całego serca, możesz. A odpowiadając, rzekł: Wierzę, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym. (38) I kazał zatrzymać wóz, zeszli obaj, Filip i eunuch, do wody, i ochrzcił go. (39) Gdy zaś wyszli z wody, Duch Pański porwał Filipa i eunuch nie ujrzał go więcej, lecz radując się jechał dalej swoją drogą. (40) Filip zaś znalazł się w Azocie i obchodząc wszystkie miasta, zwiastował dobrą nowinę, aż przyszedł do Cezarei.” (Dzieje Ap. 8:26-40)

Ten eunuch wracał z Jeruzalem, „światowego centrum wiedzy Biblijnej” tamtych dni. Jednakże będąc w Jeruzalem nie spotkał ani jednego faryzeusza czy saduceusza, który by mu wyjaśnił znaczenie czytanego fragmentu z Izajasza 53. To dlatego, że Jeruzalem było wypełnione apostołami-Jebusytami, którzy sprowadzili Pismo do legalistycznych zasad i przepisów:

„I rzekł Pan: Ponieważ ten lud zbliża się do mnie swoimi ustami i czci mnie swoimi wargami, a jego serce jest daleko ode mnie, tak że ich bojaźń przede mną jest wyuczonym przepisem ludzkim, (14) dlatego też Ja będę nadal dziwnie postępował z tym ludem, cudownie i dziwnie, i zginie mądrość jego mędrców, a rozum jego rozumnych będzie się chował w ukryciu.” (Izajasz 29:13-14)

 

„On zaś rzekł im: Dobrze Izajasz prorokował o was, obłudnikach, jak napisano: Lud ten czci mnie wargami, ale serce ich daleko jest ode mnie. (7) Daremnie mi jednak cześć oddają, głosząc nauki, które są nakazami ludzkimi. (8) Przykazania Boże zaniedbujecie, a ludzkiej nauki się trzymacie. (9) I mówił im: Chytrze uchylacie przykazanie Boże, aby naukę swoją zachować.” (Marek 7:6-9)

Jebusyci tamują więc rzeki prawdziwego objawienia apostolskiego, zamieniając je na długie listy zasad i przepisów opartych na ludzkim rozumowaniu, w ten sposób dochodzi do powstawania duchowych pustyń, suchej ziemi, w której Pismo jest zasłonięte przed wierzącymi.

W swojej głębokiej miłości do tego eunucha, który szczerze Go szukał, Bóg posłał Filipa na pustynię, żeby dosłownie „podbiegł do niego” i wyjaśnił mu Słowo. Z tego, co można dowiedzieć się z tego fragmentu, Filip był „ewangelistą/apostołem” (będziemy rozważać ten temat w kolejnym artykule, jeśli Bóg pozwoli), i został posłany przez Pana, aby sprowadzić rzeki apostolskiego objawienia do suchego i spragnionego umysłu eunucha. Zauważ, że werset 35 mówi o Filipie, który „otworzył usta”, co odnosi się do wód objawienia, które zaczęły wypływać z jego ust. Jak tylko popłynęła rzeka apostolska, dotychczasowe suche jezioro umysłu eunucha zaczęło się napełniać, i to z tego powodu nagle, w środku pustyni, pojawiła się woda (werset 36). Kościół w dniach ostatecznych będzie pełen Filipów, z których popłyną potężne rzeki apostolskiego objawienia, aby ugasić pragnienie wierzących, którzy tęsknią za głębszym zrozumieniem i bliską relacją z Bogiem. Rzeki wody, do których odnosi się Izajasz 32:2, w dniach ostatecznych będą powszechne. Alleluja! Wierzący w ogóle będą posiadali wypływające z nich namaszczenie apostolskie tak, że podleją wiele suchej ziemi!!!

Nadprzyrodzeni wyzwoliciele z utrudzenia

Żeby zrozumieć do czego odnosi się „utrudzona ziemia” z Izajasza 32:2, musimy sobie przypomnieć, że Girgaszyci są pracoholikami, którzy mają obsesję na punkcie spraw przyziemnych. Ponieważ „Girgaszyta” znaczy „mieszkaniec lepianki”, stał się on przedmiotem przekleństwa, które Bóg umieścił na „Ziemi”, kiedy człowiek upadł:

„A do Adama rzekł: Ponieważ usłuchałeś głosu żony swojej i jadłeś z drzewa, z którego ci zabroniłem, mówiąc: Nie wolno ci jeść z niego, przeklęta niech będzie ziemia z powodu ciebie! W mozole żywić się będziesz z niej po wszystkie dni życia swego! (18) Ciernie i osty rodzić ci będzie i żywić się będziesz zielem polnym. (19) W pocie oblicza twego będziesz jadł chleb, aż wrócisz do ziemi, z której zostałeś wzięty; bo prochem jesteś i w proch się obrócisz.” (Rodzaju 3:17-19)

Zauważ, że w tym przekleństwie skierowanym do gruntu czy „ziemi” znajduje się przekleństwo utrudzenia i kłopotów. To znaczy, że gdziekolwiek dominują Girgaszyci, tam ludzie (a nawet dosłownie ziemia) stają się jak „kraj utrudzony„, ludzie zostają wycieńczeni przez przekleństwo znużenia i kłopotów, na skutek słowa, które Bóg skierował do tych, którzy są „mieszkańcami lepianek”, t.j. – tymi, którzy rezygnują ze swojej duchowej natury i wolą mieszkać w takiej przyziemności.

Zwróć także uwagę, że powyższy fragment mówi o „opresji słońca” na życie ludzi, kiedy w wersecie 19 jest mowa o „pocie czoła”. Kiedy mówi się o nim w negatywnym sensie (jak to ma miejsce w Księdze Kaznodziei Salomona), słońce w Piśmie Świętym oznacza ucisk wywierany przez amoryckiego króla-słońce na życie „mieszkańców lepianek”. Słońce reprezentuje także ucisk naturalnych praw wszechświata wywierany na stworzenia, które były od początku przeznaczone do poruszania się w sferze nadprzyrodzonej, czyli – na ciebie na mnie.

W Izajasza 32:2 Pan ogłasza, że wierzący w dniach ostatecznych będą jak „cień wielkiej skały” ochraniający innych przed skwarem girgaszyckiego słońca świecącego nad utrudzonym krajem. Słowo przetłumaczone w Izajasza 32:2 jako „wielkiej”, jest hebrajskim słowem kabed כָּבֵד, które dosłownie znaczy „ciężki”, i jest prawie identyczne z innym hebrajskim słowem kabod oznaczającym „Chwałę”. Słowo „skała” w Izajasza 32:2 odnosi się do przejawiania „duchowej natury„, co można zobaczyć w następującym wersecie:

„I wszyscy ten sam napój duchowy pili; pili bowiem z duchowej skały, która im towarzyszyła, a skałą tą był Chrystus.” (1 Koryntian 10:4)

Słowo „Skała” w powyższym wersecie pochodzi od greckiego słowa petra, z którego wywodzi się imię „Piotr”:

„A ja ci powiadam, że ty jesteś Piotr, i na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie przemogą go.” (Mateusz 16:18) 

Zauważ także, co Piotr, wymieniony w powyższym wersecie, powiedział później:

„Łaska i pokój niech się wam rozmnożą przez poznanie Boga i Pana naszego, Jezusa Chrystusa. (3) Boska jego moc obdarowała nas wszystkim, co jest potrzebne do życia i pobożności, przez poznanie tego, który nas powołał przez własną chwałę i cnotę (w ang. powołał nas do chwały i cnoty), (4) przez które darowane nam zostały drogie i największe obietnice, abyście przez nie stali się uczestnikami boskiej natury, uniknąwszy skażenia, jakie na tym świecie pociąga za sobą pożądliwość.” (2 Piotra 1:2-4)

Zwróć uwagę, że w powyższym fragmencie Piotr mówi o naszym „powołaniu do chwały”, co łączy się ze słowem „ciężki” w Izajasza 32:2. Zauważ także iż Piotr (po grecku „Petros„) mówi o nas jako uczestnikach boskiej natury Boga. Biorąc to wszystko pod uwagę, możemy wywnioskować, że ten „cień wielkiej skały” z Izajasza 32:2 odnosi się do wierzących, którzy będą manifestować boską duchową naturę Boga na Ziemi, działając jak tarcza chroniąca przed uciskiem praw naturalnych na życie innych. Ci, którzy zostali schwytani w pułapkę girgaszyckiej opresji dlatego, że porzucili swoją duchową naturę, zostaną uratowani przez tych, którzy przyjęli powołanie do przejawiania tej duchowej natury. Wierzący przebudzenia dni ostatecznych będą tymi, którzy konsekwentnie będą przejawiać nadprzyrodzoną istotę Boga na Ziemi.

Potężni wierzący w Chrystusie!!!

Podsumowując możemy powiedzieć, że w dniach ostatecznych Bóg wzbudzi potężny lud. Podczas końcowego przebudzenia wierzący zostaną wyzwoleni spod matriarchatu pastoralnego i nasączeni namaszczeniem służb męskich, t.j.- apostolskiego, proroczego i ewangelisty, które uzdolni ich do działania jako

1	Pogromcy wiatru przeciwko duchom Hetytów,
2	Tarcze przed nawałnicą przeciwko duchom Kananejczyków,
3	Rzeki usuwające suszę przeciwko duchom Jebusytów,
4	Nadprzyrodzeni wyzwoliciele z utrudzenia przeciwko duchom Girgaszytów.

Ci wierzący dni ostatecznych, w Chrystusie, zburzą warownię amorycką i złamią trójkąt zła, który przez wieki więził Kościół, a ustanowią twierdzę Syjon na Ziemi, twierdzę sądu i sprawiedliwości, w której Pan Jezus będzie Królem  i której wróg nie pokona, pomimo finałowego ataku.

Źródło http://shamah-elim.info/rvvlblvr.htm