To Był Dobry Rok

Dawno nic nie pisałam na blogu od siebie. Myślę, że koniec roku to dobry czas, żeby dokonać jakiegoś podsumowania tego, co u mnie się działo w tym czasie. Na początku roku 2014 dostałam słowo: Rok zwycięstw. Pan Jezus powiedział kiedyś: Poznacie prawdę i prawda was wyzwoli. W tym roku otrzymałam trzy takie prawdy przynoszące wyzwolenie. Opiszę je kolejno.

Żydzi

Jak niektórzy z was wiedzą, na przełomie 2013/14 rozważałam przed Panem tragedię Polaków na Wołyniu, która miała miejsce w 1941 roku. Pytałam Pana czy jej powodem mogło być postępowanie Polaków podczas zdobywania tych ziem w przeszłości? Być może rdzenna ludność zachowała pamięć o tym, jak zdobywano te tereny (czasy Chrobrego?) i w dogodnym czasie do głosu doszedł duch odwetu doprowadzając do okrutnej zemsty na Polakach mieszkających na tamtych terenach.

Doszło mnie wówczas takie słowo: Narody mają pamięć. Niezależnie od obecnie prowadzonej oficjalnej polityki – narody pamiętają. Historia jest przekazywana z pokolenia w pokolenie i stanowi coś w rodzaju kodu DNA narodu.

Zadziwiające na przykład jest to, jak bardzo przywiązani do historii są Rosja i Putin. Nie mogą znieść tego, że na początku 17 wieku podczas Dymitriad dwukrotnie zdobyliśmy Moskwę. Jesteśmy narodem, który tego dokonał wspólnie z Litwinami. Dwieście lat później próbował to zrobić Napoleon, ale bezskutecznie. Akurat dzień wypędzenia Polaków z Moskwy stał się niedawno świętem narodowym Rosji.

Potem wypłynęła kwestia Żydów, a właściwie relacji polsko-żydowskich, trochę o tym pisałam tutaj. Temat był bardzo przygnębiający i oczekiwałam na jakieś wyjaśnienia od Pana, jak On to widzi. Czy Polska jest rzeczywiście przeznaczona na zagładę?

Wówczas Pan posłużył się pewnym bratem w Chrystusie, przez którego nakierował mnie na wyjaśnienie problemu. Chodziło o to, że gros Żydów zamieszkujących tereny Rzeczpospolitej to Żydzi aszkenazyjscy, którzy nie są potomkami Jakuba. Potomkowie Jakuba, czyli Izraela to, mówiąc w uproszczeniu, Żydzi sefardyjscy, których w Polsce było bardzo niewielu. Natomiast aszkenazyjscy są potomkami Chazarów – okrutnego narodu azjatyckiego (po informacje kliknij tutaj), którego władca postanowił w momencie kryzysu – wybrać sobie nowego boga (nawiasem mówiąc bardzo dziwna sytuacja). Było to w czasach wczesnego średniowiecza, a więc już po odkupieniu ludzkości na Krzyżu Jezusa Chrystusa. Władca ów rozważając trzy propozycje – chrześcijaństwo, islam i judaizm, wybrał tę ostatnią.

Chazarowie nie tylko przyjęli judaizm, ale sami zaczęli nazywać siebie Żydami, chociaż etnicznych potomków Jakuba było wśród nich niewielu. W Starym Testamencie mamy opisany prozelityzm, czyli możliwość stania się wyznawcą Boga Jahwe i dołączenia do narodu Izraela. Ale Chazarowie nie uczynili tego podczas obowiązywania Starego Przymierza, gdyż działo się to kilkaset lat po Krzyżu, a więc już w czasach Nowego Przymierza. Decyzja podjęta przez przywódcę trochę mi przypomina sytuację Piłata, który mając do wyboru uwolnienie Jezusa i Barabasza – wybrał Barabasza, skazując na śmierć niewinnego Jezusa. Takiego wyboru dokonał władca Chazarów, kiedy odrzucił chrześcijaństwo (jakie by ono nie było), a przyjął judaizm, który nie uznaje Jezusa jako Mesjasza.

Żydzi aszkenazyjscy, jak podaje Wikipedia, stanowią około 80 procent wszystkich Żydów na świecie. Ortodoksyjni mają swoją księgę – Talmud, który jest stawiany ponad Biblią (czyli Tanach). Większość Żydów aszkenazyjskich jest niewierząca, duża część ma poglądy lewicowe lub związki z masonerią (na przykład taka postać historyczna jak Lenin). Wielu wyemigrowało na zachód, dając początek bogatym rodom wielkiej finansjery. Opanowali przemysł rozrywkowy i medialny. To ich poglądy możemy przeczytać w dzisiejszej prasie, czy usłyszeć z mass mediów.

Na szczęście Pan działa i, jak wiemy, jest wiele nawróceń w tym narodzie. Na Ukrainie powstają tak zwane wspólnoty Żydów Mesjańskich, którzy uznali Jezusa za swojego Mesjasza. Alleluja!

Chazarowie określani są jako lud turecko-tatarsko-mongolski. Czy pamiętacie artykuł Noego Leona o Hetytach (właściwie powinno być o Chetytach)? Hetyci zostali wypędzeni z Azji Mniejszej (dzisiejszej Turcji) i wyparci na wschód. Czy mogli być przodkami Chazarów? Jak wynika z mapy, Chazaria zajmowała część terenów dzisiejszej Ukrainy. Wiemy co się tam teraz dzieje – toczą się działania wojenne. W dodatku niektóre źródła podają, że obecny prezydent ma pochodzenie żydowskie.

Aszkenazyjczycy są ludźmi zasobnymi, dumnymi i pogardzają sefardyjczykami, którzy są akurat potomkami Jakuba. Właściwie to pogardzają każdym innym narodem. Może pamięta ktoś taką piosenkę biesiadną:

Starzy ludzie powiadali,
Że Chachary wyzdychali.
A Chachary żyją i gorzałkę piją,
Z góry spoglądają,
Wszystkich w nosie mają. (Źródło)

To tylko niektóre myśli na ten temat. Więcej informacji można znaleźć w sieci.

Historia Polski

Drugi temat, który pojawił się w tym roku to dzieje naszego narodu w czasach przedchrześcijańskich, czyli przed rokiem 966. Jako Polacy, nie mamy żadnych spisanych dokumentów powstałych przed tym rokiem. Czy rzeczywiście nasi przodkowie byli do tego czasu tylko dzikimi plemionami, żyjącymi w ziemiankach i w puszczy?

Otóż informacji musimy poszukiwać w spisanej historii innych narodów Europy. Są nawet podejrzenia, że nasze źródła zostały zniszczone wraz z wprowadzeniem chrześcijaństwa.

Niedawno ukazała się książka naukowa będąca próbą zmierzenia się z tym tematem. Autorem jest Piotr Makuch, jej tytuł „Od Ariów do Sarmatów. Nieznane 2500 lat Historii Polaków”.

Oto fragment wstępu:

W czasach szkolnych nabyłem przeświadczenia, że Polacy są pewnym ewenementem w historii świata, a ich odrębność polegać miałaby głównie na tym, że – w przeciwieństwie do wielu innych nacji, takich jak choćby Włosi, Grecy czy Niemcy – w czasach przedpaństwowych nie rozwinęli żadnych wysublimowanych form kultury. Ucząc się o początkach państwa polskiego odniosłem wrażenie, że Polska i Polacy pojawili się na arenie dziejów w roku 966 mocą jakiegoś cudownego aktu stwórczego, swoistego creatio ex nihilo, zaś Mieszko I przyjmując chrzest powołał Polskę, a z nią Polaków, do życia. Sądziłem, że moment ten stanowi punkt „zero”, przed którym w przeszłości Polski nie było nikogo, ani niczego godnego upamiętnienia. Na tej podstawie zbudowałem sobie, zapewne nie ja jeden, obraz Polaków jako narodu bez własnej tradycji kulturalnej i historycznej i mającego na tym tle uzasadniony kompleks niższości względem innych europejskich nacji. Warto jednak zauważyć, że – począwszy od XV, a na XVIII i XIX wieku kończąc – funkcjonował zupełnie inny obraz Polaka-szlachcica, potomka starożytnych Sarmatów, będącego ucieleśnieniem wszystkich cnót, które charakteryzowały ten wyjątkowo dzielny i szlachetny lud. Niespełna 200 lat wystarczyło by Polacy diametralnie zmienili sposób postrzegania samych siebie – z pozytywnego (optymistycznego) na negatywny (pesymistyczny). Decydujący wpływ na taki, a nie inny stan polskiej świadomości miał niewątpliwie fakt, że spośród ostatnich ponad 200 lat historii zaledwie przez 40 cieszyliśmy się pełną wolnością, przez pozostały okres znosząc niewolę.

Państwa zaborcze, a także faszystowskie Niemcy i Związek Sowiecki, z mniejszym lub większym powodzeniem podejmowały działania mające na celu wynarodowienie Polaków. Jedną z części składowych tego procesu było budowanie wizerunku Polaków jako ludzi „gorszego gatunku”.

Podobno taką „historię Polski”, jakiej dzisiaj naucza się w szkołach, ustalono właśnie podczas zaborów, w zaborze pruskim. Historia opisana przez biskupa Wincentego „Kadłubka” została ośmieszona, a o innych (n.p. Kronikach Bielskiego, Boguchwała czy Dzierzwy) mało kto wie. A historię mamy znakomitą. Według Anglików tak wyglądaliśmy na tle Europy w VI wieku:

Jak pisze Dzierzwa, Wandalowie, (którzy pokonali Cesarstwo Rzymskie) byli naszymi przodkami. Nazwa Wandalowie ma pochodzić od imienia jednego z potomków biblijnego Jafeta – Wandala. Od niego też przyjęła swe imię Wanda – władczyni Państwa Lechitów. Okazuje się, że niekoniecznie była to postać legendarna. Kopce Wandy i Krakusa do tej pory nie zostały jeszcze dokładnie zbadane.

Kolejną ciekawostką są języki słowiańskie, w tym polski, który, jak się okazuje może być jednym z najstarszych w Europie, gdyż jest najbardziej zbliżony do języka praindoeuropejskiego. Ciekawe rzeczy na ten temat można przeczytać na przykład tutaj.

Język polski należy do „trudnych”, a to może też dlatego, że po wprowadzeniu chrześcijaństwa wyrugowano rodzime pismo i zstąpiono je alfabetem łacińskim, w ramach którego trudno było wyrazić niuanse naszego języka.

W sieci jest trochę informacji na ten temat (na przykład tu).

Rak i Zawał

Jeśli dotrwaliście do tego miejsca, to podaję trzecie „objawienie”. To coś zupełnie dla mnie nowego i ma związek z chorobami.

Jak niektórzy wiedzą, niedawno nasza społeczność chrześcijańska doznała potężnego ciosu. W odstępie miesiąca zmarło na raka małżeństwo, które było zaangażowane w służbę uwalniania. Nasze modlitwy o uzdrowienie nie przyniosły oczekiwanego rezultatu i jeden pogrzeb miał miejsce pod koniec października, a drugi za miesiąc, w listopadzie.

Dla mnie osobiście był to bardzo trudny czas, gdyż byłam z nimi w bliskiej relacji, i to oni byli dla mnie wsparciem podczas choroby mojej Mamy, o czym pisałam w Pamiętniku. Pytałam Pana co On chce nam przez to powiedzieć, jaki był sens tych śmierci.

Kilkanaście dni temu przeczytałam w pewnej książce takie mniej więcej zdanie: Czasem dostajemy prezent, który jest zapakowany w problem. Pomyślałam sobie, że może przyjdzie jakieś wyjaśnienie. I chyba o to chodziło, bo dosłownie za kilka dni, już w innej książce, natrafiłam na ciekawe wyniki badań pewnej rosyjskiej biolog – Tamary Świszczowej, która udowodniła, że guzy nowotworowe to skupiska pewnego podstępnego pasożyta, którym, według badań tej uczonej, zarażone jest 100% populacji, a który do tej pory był uważany za „mało szkodliwego” pierwotniaka. Okazuje się, że ma on zdolność zmiany postaci i bywa podobny do różnych komórek naszego ciała i przez to jest często z nimi mylony.

Świszczowa podejrzewa, że zawał też może być spowodowany zatorem tym pasożytem, ale na to nie ma (jeszcze) dowodów.

Jej badania dotyczące raka zostały opublikowane w 1989 roku i do tej pory nie są szerzej znane. Raczej nie byłyby korzystne dla światowych koncernów farmaceutycznych.

Więcej o badaniach Świszczowej można przeczytać tutaj.

Wobec powyższego mogę tylko być wdzięczna Bogu za Jego prowadzenie. Alleluja!

Wszystkim czytelnikom mojego bloga życzę błogosławionego Nowego Roku 2015.